Feest

Anders dan de titel doet vermoeden was dit eigenlijk helemaal niet zo’n leuke week, er is een leraar overleden aan malaria, de tweede leraar in drie weken die is overleden, de eerste overleed een dag voor ik aankwam aan aids, deze aan malaria. Ik ken hem ook nog, hij heeft gewerkt aan mijn huis en staat ook op één van de foto’s die ik op de website geplaatst heb (blauwe overal). Een erg vriendelijke man, hij was te laat met medicijnen kopen en combineerde dat ook nog met alcohol.

Het lijkt trouwens wel of iedereen momenteel malaria heeft, één student ligt in het ziekenhuis met ernstige malaria, Milton ligt ziek op bed met malaria en de kapitein (van het leger wat hier continue gestationeerd is sinds de rebellen hier tien jaar geleden huis hebben gehouden) is net hersteld van malaria. Dit terwijl iedereen mij verzekerd dat malaria in dit gebied een zeldzaamheid is omdat er geen muggen zijn, dat laatste klopt wel, ik heb er nog één gezien. Ik was ook bijna gestopt met de malaria pillen omdat ik best wat last van de bijwerkingen heb, ik blijf ze toch maar netjes slikken. Iedereen blijft me verzekeren dat malaria geen probleem is zolang je maar medicijnen neemt. Verder heb ik de hele week de zon niet gezien en hebben we welgeteld anderhalve dag stroom gehad, met het project schiet het dus totaal niet op en dat begin ik onderhand wel een beetje vervelend te vinden.

Maar er waren ook meer dan genoeg leuke dingen, gisteren (zaterdag) was er feest, een feest ter verwelkoming van de eerstejaars studenten. Vrijdagochtend vroeg Jerome me of ik met wat studenten en de pickup naar Fort Portal wilde om inkopen te doen. De enige chauffeur die school heeft was met de Landrover Defender naar de begrafenis (het is overigens geen leuk gezicht om een lijkkist op het dak van een terreinauto gebonden te zien worden en dan te weten dat de rit naar de stad één van horten en stoten is, zijn laatste rit is geen comfortabele rit geweest). Nu was er vrijdagochtend stroom en ik was de hele ochtend al druk aan het werk geweest, ik wilde de hele dag doorwerken om wat tijd in te halen, maar ja, een feest is ook belangrijk. Na de lunch naar de pickup, dat is een Datsun van minstens 30 jaar oud, hij had ook wel een paar problemen, de banden waren glad en er was een probleempje met de koppeling. Dat probleempje hield in dat de koppeling gewoon niet werkte, nu kan je best met een auto zonder koppeling op je plaats van bestemming komen, maar ik weigerde dat te proberen met acht studenten in de laadbak. Niemand die het daar niet mee eens was, dan was er de lorry, een gigantisch gave Tata truck, ze weten dat ik daar een rijbewijs voor heb en ze vonden dat ik die wel kon meenemen, daar was ik het wel mee eens, maar aangezien het bijna 10 jaar geleden is dat ik voor het laatst iets groter dan een bestelbus heb gereden zou ik wel graag eerst wat oefenen. Ze zijn twee jaar bezig geweest om de truck te renoveren (nadat deze een ongeluk had gehad) en ik wil natuurlijk er natuurlijk niet verantwoordelijk voor zijn dat de truck alweer total loss verklaard moet worden, zeker met een aantal studenten in de laadbak zou dat ook een behoorlijke rommel geven. Er was dus wel een probleem, hoe konden inkopen gedaan worden, er was nog al wat nodig (15 kratten fris, veel matoke (bananen) en ander zwaar spul) wat zeker niet in de Passat zou passen. Er was een medewerker met een nog oudere pickup als de pickup van school die wel wilde helpen, althans tot iemand een opmerking over de staat van zijn auto maakte, toen wilde hij niet meer. Maar na wat gepraat (een uur ongeveer) wilde hij helpen, hij zou benzine krijgen en met twee auto’s zouden we inkopen doen.

Met mijn beperkte verstand ging ik er van uit dat: Naar de stad, auto parkeren, zij doen inkopen, ik doe mijn eigen programma en na een uur gaan we terug naar Kichwamba en we zijn ruim voor donker thuis. In Afrika werkt dat anders,als je naar de stad gaat en mensen hebben dat door dan is het druk bij de auto, iedereen wil meerijden. Ik had iemand beloofd dat de eerst volgende keer dat ik naar Fort Portal ging hij wel mee mocht rijden, Richard (een leraar) wilde graag mee omdat hij naar de kapper wilde, plek genoeg dus wees welkom. Met één van de organisatoren (de ander zou met de pickup meerijden)zaten we mooi met zijn vieren in de auto, maar toen kwam de guild president (vertegenwoordiger van de studenten), hij wilde echt graag mee want de studente die met malaria in het ziekenhuis lag had nog helemaal geen bezoek gehad, ook niet van de staf. Wordt krap maar stap in, ze waren met zijn tweeën dus met vier man op de achterbank naar Fort Portal, ik vond het krap maar volgens de jongens achterin waren ze ook wel eens met zijn achten in een personen auto vervoerd en nog was het veel beter dan achterop de motor. Met ook acht mensen in de pickup laadbak richting Fort Portal, en nog hadden we een man of tien moeten teleurstellen.

In het eerste dorp wat we tegen kwamen gestopt, ze wilden kijken of ze hier al wat konden kopen wat wellicht goedkoper was dan in de stad. Veel budget hadden ze niet gekregen, dus ze hadden helemaal gelijk. Maar shoppen op een markt in Afrika betekend net zolang zoeken tot ze het goedkoopste gevonden wat te vinden was, toen na een uur Zed voorbij liep en ik hem vroeg hoe lang ze nog nodig hadden antwoordde hij vijf minuten (Zed is één van mijn studenten die ik lesgeef, hij vind mij erg punctueel en zelf vind hij 20 minuten te laat komen erg op tijd zijn, ik wist dus al dat zijn vijf minuten geen vijf minuten zouden zijn). Af en toe ging mijn kofferbak open om wat naar binnen te gooien, ik zou klein spul meenemen zoals de kip, kruiden, mais e.d. en toen ik hoorde dat ik kip zou meenemen had ik natuurlijk kunnen weten dat dit geen dode kippen zouden zijn (verbazend hoe rustig ze blijven als ze vastgebonden in een kofferbak liggen). Toen na een half uur Zed terug kwam zijn we nog een kwartier wezen zoeken naar andere meerijders en toen konden we naar Fort Portal.

In Fort Portal ook nog drie uur inkopen gedaan en ruim na donker terug naar Kichwamba, de Passat (en de pickup helemaal) was zwaar overladen), Elke keer met de Passat richting de stad is er wel wat, maar hij had net een onderhoudsbeurt dus ik had vertrouwen, dit was onterecht. We waren te zwaar en bij erg diepe kuilen moest iedereen er uit. Een paar keer een flinke knal onder de auto als we door een kuil reden en toen de motor steeds slechter begon te lopen had ik het idee dat de uitlaat kapot was. Maar we zijn in Kichwamba aangekomen, voor het de grote zaal gestopt, uitgeladen en toen ik de auto weer wilde starten was het over, auto deed helemaal niks meer. Starten lukte wel maar zodra het gas pedaal werd ingedrukt sloeg de motor af. De auto naar de we werkplaats geduwd en daar laten staan.

Met de leraar motor voertuigen kwamen we er niet uit wat het was (uitlaat was gelukkig heel), dus gebeld met de enige volkswagen specialist in Kampala, hij zou de volgende dag een monteur sturen, ik werd een beetje bang voor de kosten (afspraak met Jerome, ik leen zijn auto alsof ik hem huur en eventuele reparaties zijn voor mij) omdat ze helemaal uit Kampala zouden komen, een trip van bijna vijf uur. Maar toen ze er een maal waren bleek het vrij simpel te zijn, met het vervangen van het luchtfilter hadden ze waarschijnlijk per ongeluk aan de brandstof injectie gezeten dus het was alleen een kwestie van afstellen. Ze waren met zijn tweeën ’s ochtend om zes uur vertrokken uit Kampala, daarna drie uur aan de auto gewerkt en ze moesten ook nog terug. Dat alles voor 95000 shilling, nog geen vier tientjes. Dat viel dus erg mee, ze hebben me ook nog verzekerd dat ik er mee op tour kan door Oeganda (ik had ze gevraagd de auto even na te kijken).

Het feest zou zaterdag om 8 uur (’s ochtends) beginnen en van verschillende kanten werd mij meegedeeld dat mijn aanwezigheid gewenst was. Ik had het programma gezien en ik wist dat Zed het gemaakt had, iedereen wist dan ook, voor 12 uur ’s middags hoef je er niet te zijn. Dan nog had ik niet het plan om van ’s middags 12 tot de volgende ochtend acte de presens te geven. De lunch wilde ik sowieso overslaan, dus samen met Annet bedacht dat twee uur hele mooie tijd is om even te gaan kijken en dan later weer terug te komen. Maar dat hadden ze hier anders bedacht, de principal was niet aanwezig en de ere gast was niet op komen dagen, of ik eregast wilde zijn, dat heb ik vriendelijk maar erg standvastig geweigerd en dat vonden ze niet leuk, toen ik best wilde gaan kijken maar dan wel van uit de zaal en niet vanaf de staftafels waren ze al helemaal teleurgesteld (de staf had het eigenlijk compleet af laten weten waardoor de staf tafel erg leeg was). Vanuit de zaal gezien dat er een paar goede dansers en een paar hele goede zangeressen op school zitten, een toneel stuk werd opgevoerd maar dat ging allemaal zo snel waardoor het voor mij allemaal zo onverstaanbaar was dat ik na een uur het wel gezien had.

Feest

Tegen het einde van de middag (de muziek deed voorkomen dat het gezellig was) even wezen kijken, toen Zed ons (Annet en mij) in de gaten kreeg werden we alsnog aan de staftafel gezet om de lunch te krijgen, hij wist zeker dat hij mij daar een groot plezier mee deed, daarom had hij niet zuinig gedaan met het opscheppen van echt Oegandees eten. Het dansen was begonnen en wij zaten alleen te eten aan de staf tafel, iedereen zag hoe wij aan het eten waren. Het was nog wel lekker ook, alleen heel erg veel (en vlees bereiden kunnen ze hier echt niet).

Er was geen stroom (van vrijdag middag tot zondag nacht (ik werd ineens wakker omdat het ligt in mijn kamer aanfloepte) geen stroom gehad) en de generator die de DJ had meegenomen was net voldoende voor de muziek en één peertje, op de twee uur na dat de grote generator aan was, was het feest eigenlijk in het totale donker. Maar het was wel heel erg geslaagd, dat er bier voor de staf was (voor de studenten was het een alcohol vrij feest, toch was er rond een uur of tien bijna niemand meer nuchter, één of andere lokale alcoholische drank) hielp wel, onderhand kennen ze me wel, maar echt plezierig voel ik me nog steeds niet als alle ogen op me gericht zijn. De twee biertjes waren genoeg om het toch een erg leuk feest te vinden. Op een gegeven moment werd het wel erg rustig, maar dat was logisch, want Arsenal moest voetballen en dat is toch echt veel belangrijker dan een feest, de tv was verplaatst naar de kerk (een klaslokaal) en daar waren wel heel erg veel mensen. Ook leuk is dat ik erg veel foto’s heb, de plaatselijke foto hobbyist vond het erg gaaf dat hij mijn camera mocht lenen en hij heeft leuke foto’s gemaakt.

Met Annet op een stoel zijn we even groot

Zometeen (9 uur, maar dat red ik al niet meer) naar Buschengy, alleen en ik ben geloof ik de enige die dat niet erg vind, vanaf Fort Portal twee uur over een goede asfalt weg naar het zuiden. Door het nationaal park naar de andere kant van de evenaar, maar twee uur rijden en gemiddeld tien graden warmer dan hier, weinig regen ook. Ik heb helemaal zin in een week warm weer en zon. Gisteren belde Jerome nog wel even om te melden dat mocht ik olifanten of iets dergelijks tegen komen dat ik niet moet stoppen om foto’s te maken, dat kon gevaarlijk zijn.
Hopen dat ik een goed Hotel tref met eigen generator zodat ik deze week ook echt aan het werk kan.