Niet meer alleen

Niet meer alleen, nu was ik de meeste avonden al niet alleen (altijd wel iemand op visite) maar sinds vandaag twee nieuwe vaste bewoners, Wes en Ferdy, ze doen de informatica opleiding aan de Hanze en komen hier tot half april stage lopen. Of ze nog steeds blij zijn dat ze hier zijn betwijfel ik want ik heb hun hele grote zak snoep al bijna leeg gegeten. Ook zij houden een blog bij, deze kun je vinden op www.stage-uganda.nl .

Vorige week was een drukke week, terug uit Kampala wilde ik hier het netwerk upgraden: Ik wilde een domein installeren, een firewall die uitgaand verkeer tegenhoud (zodat we niet de internetlijn gebruiken om virussen het internet op te sturen) en een virusscanner op alle pc’s installeren. Milton was nog niet terug uit Kampala maar hij vond het geen probleem als ik vast begon. Samen met “mijn” ict studenten begonnen met opwaarderen, een praktijkles van gemaakt. Ik geloof dat ze het leuk vonden en ze zeggen dat ze wat geleerd hebben, altijd goed dus. Nu kunnen studenten wat minder met de pc’s en hoeft een argeloze gebruiker niet meer te schikken van de porno plaatjes die als achtergrond worden gebruikt, die achtergrond kunnen ze niet meer wijzigen. Maar we zijn nog niet helemaal klaar, om de firewall te installeren moet eerst een update voor windows worden geïnstalleerd. De virusscanner software draait en werkt maar moet nog wel geupdate worden. Beide updates gaan via het internet en nu bijna een week verder is het me nog steeds niet gelukt om die te downloaden. Het is bijna één keer gelukt met de virusupdate, maar toen die bijna klaar was hield de stroom er mee op, konden we weer opnieuw beginnen.

Die stroom was de eerste maanden weinig aanwezig, erg lastig maar je wist gewoon van te voren dat er vier dagen in de week geen stroom was en de andere drie dagen wel. Ze zijn nu klaar met de werkzaamheden en dat zou betekenen dat er meestal wel stroom is. Meestal betekend niet altijd, eigenlijk best wel vaak niet, alleen op onverwachte tijdstippen. Als er ’s morgens geen stroom was kon je wat anders gaan doen die dag, maar nu ben je gewoon aan het werk, heb je net een hele lange mail getikt en net voor je op verzenden drukt valt de stroom weg. Ik zit wel eens te denken om de energie leverancier te bellen om de storing te melden, ben benieuwd hoe hard ze beginnen te lachen.

Vorige week donderdag twee Nederlanders op visite, een meneer van buitenlandse zaken en iemand van de Nederlandse ambassade in Kampala. Ze kwamen kijken hoe het project liep, was leuk, ’s avonds met ze een biertje gedronken in Fort Portal en dat was gezellig. Een boel te weten gekomen over een heleboel zaken als het om onderwijs in Oeganda gaat. Op vrijdag alweer visite uit Nederland, Hanneke van de Hanze hogeschool kwam langs om te kijken hoe het met de andere helft van het project ging. Het is niet alleen IT maar ook hoe meer studenten warm te krijgen voor een technische opleiding en public health (aids voorlichting, hygiëne e.d.) krijgt ook aandacht. Ik had alleen weinig tijd, ik wilde nog wat netwerk dingen doen en ’s middags wilde ik naar Bushenyi, eigenlijk heb ik haar amper gesproken.

Naar Bushenyi wilde ik vanwege het sporttoernooi, ik zou eerst met Jerome naar Kampalla om Hanneke weg te brengen en Wes en Ferdy op te halen, maar het sporttoernooi leek me mooier. Dan kon ik daarna naar Esther om haar te helpen met haar netwerk, dat had ik haar al eens beloofd en dat kon dan nu mooi gecombineerd worden. Het zou een groot toernooi worden, alle hoge scholen (hoger dan voortgezet onderwijs) uit west Oeganda waren uitgenodigd en vijftien scholen zouden komen om te strijden in voetbal, netbal en volleybal. De president van Oeganda zou komen als ere gast. Vrijdag middag vertrokken wij naar Bushenyi, de lorry met een vijftig tal studenten (en dat is erg vol als je de bagage meetelt) was al vertrokken. Normaal gesproken zou er een bus worden gehuurd maar dan moet er wel geld zijn. Twee studenten die in de gaten hadden dat ik met mijn eigen auto zou gaan waren er als de kippen bij om een lift te regelen (vier uur achter in een hobbelige vrachtwagen staan schijnt niet erg aanlokkelijk te zijn). Dus met zijn vieren (Annet was ook mee) naar Bushenyi, al vrij vlot de lorry ingehaald en vrij vlot in Bushenyi aangekomen, gereden door het Queen Elizabeth park en daar antilopes gezien, het regende erg dus stonden lekker te schuilen onder een boom. Foto’s zijn daardoor wel wat minder geslaagd.

In Bushenyi moesten we op Kampala International University (KIU) terein zijn. Die wist ik wel te vinden, een mooi nieuw groot gebouw direct aan de weg. Was me al opgevallen de vorige keer dat ik naar Bushenyi reed. Daar aangekomen was de parkeerplaats erg leeg, beetje raar als er een toernooi georganiseerd wordt. Gevraagd bij de receptie en die wist ook van niks. Maar we waren most welcome en omdat we de lorry niet konden bereiken (geen bereik in het park) hebben we die uitnodiging aangenomen en hebben rustig het hele gebouw bekeken. Een erg mooi gebouw, erg nieuw ook en voor Afrikaanse begrippen ook erg degelijk gebouwd. Een medische universiteit dus alle ziekenhuis afdelingen waren ook aanwezig. Alleen vreemd dat er heel veel klas lokalen waren maar ze waren allemaal helemaal leeg, geen meubels, geen schoolborden. Alsof het geld op was toen het gebouw klaar was. Nog eens aan iemand gevraagd, maar niemand wist van een toernooi, dat begon toch wel raar te worden. Via, via achter het telefoon nummer gekomen van iemand bij de organisatie en hij zou ons ophalen bij de receptie. Wij naar de receptie, maar daar was niemand, weer gebeld en hij was toch echt op dat moment bij de receptie. Waar wij waren? nou bij dat grote gebouw met dat grote bord Kampala International University. Of er toevallig niet nog meer op dat bord stond? Hospital ofzo.. Ja.. Inderdaad. We waren dus bij het ziekenhuis en niet bij de universiteit.

De volgende morgen zou om negen uur exact het toernooi beginnen. De volgende morgen waren wij dus tien over negen (Ik begin het te leren) bij de universiteit. Alle scholen waren daar nog want er waren een paar problemen. Geen ontbijt en geen scheidsrechters, beide waren ze vergeten te regelen. Dat moest allemaal nog (ontbijten en scheidsrechters regelen) en dat duurde vrij lang. Ook was niet echt duidelijk waar welke wedstrijden gespeeld zouden worden, het was niet één terrein maar de voetbal wedstrijden waren verspreid over de regio. Om elf uur begon eerst het volleybal, onze volleybal coach (hebben we sinds kort) is speler van Oegandeze volleybal team, die man is echt heel erg goed. Hij is echter ook student medicijnen aan de KIU en speelde dus ook mee, ook was hij bij gebrek aan andere scheidsrechters aangesteld als scheidsrechter. Dat waren wat conflicterende belangen, ook klopt het niet helemaal dat de scheidsrechter tips geeft aan een spelende partij (dat deed hij overigens pas na de wedstrijd).

Voetbal begon om twaalf uur, maar drie uur te laat. Ons veld voor de poule wedstrijden was maar vijftien kilometer van de universiteit vandaan. Daar heen gereden, het veld wat we hier in Kichwamba hebben is een goed veld, vlak en wordt geregeld gemaaid. Ik had het idee dat de velden bij de meeste scholen wel goed waren maar dat was dus niet het geval. Echt een bagger (letterlijk want er liepen koeien) veld, niet gemaaid, zeker niet vlak en ook lichtelijk op een helling. De grensrechter was een erg goede grensrechter, zelfs zonder belijning kon hij zien of de bal uit was of niet. Eén team was niet op komen dagen, één wedstrijd hebben we gewonnen en één verloren. Betekende tweede in de poule dus kwart finales. Lunch was er niet dus de tweede wedstrijd verloren met een lege maag. We voetballen echt niet slecht en het was leuk om te zien. De volleyballers hadden ook de kwart finales gehaald (op een niet helemaal eerlijke manier hoorde ik achteraf) maar omdat er teveel tijd verloren was waren de kwartfinales afgeschaft en werden gelijk de halve finales gespeeld. De netball dames hebben alle wedstrijden verloren, echt verwonderlijk is dat niet want we hebben geen netball korfen in Kichwamba dus ze konden niet echt oefenen.

Zondag bleek dat de andere voetbal teams er niet in geslaagd waren al hun poule wedstrijden op zaterdag te spelen dus voor er kwartfinales gespeeld konden worden moest dit eerst gedaan worden. Pas om twaalf uur konden wij onze kwart finale spelen, maar toch begonnen we pas om half één, op een nog slechter veld dan gisteren. Een mooie wedstrijd waar in wij veel beter waren. Echt veel beter maar scoren was een probleem. Het bleef nul – nul en dat betekende penalties. Ik wist toen zeker dat wij dat niet gingen halen maar dat dacht ik toch verkeerd want we wonnen de penalties. Halve finale dus. Maar eerst terug naar KIU voor de lunch. Lunchen duurt lang in Afrika dus pas om vier uur op het veld voor de halve finale, maar toen bleken de andere kwartfinales nog niet afgelopen te zijn. Om half vijf konden wij spelen, maar niet tegen de tegenstander volgens het schema, maar tegen het team waarin we verloren hadden in de poule wedstrijden. Erg vervelend want die waren toch wel beter dan ons. De wedstrijd was ingekort van twee keer 35 minuten naar twee keer 20 minuten zodat de finale ook nog gespeeld kon worden. Een mooie wedstrijd weer maar wel verloren. Uitgeschakeld dus..

We zijn gebleven om de finale te zien, het duurde nog even voor de andere finalist bekend was, dat was onze eigenlijke tegenstander voor de halve finale, onze concullega’s UTC Bushenyi. Jammer dat die wedstrijd niet doorging, twee UTC’s tegen elkaar zou leuk geweest zijn. De finale begon rond twintig over zes, aangezien het om zeven uur donker is werd de finale ingekort tot twee keer 15 minuten. Beetje kort maar wel een finale, het bleek dat UTC Bushenyi echt lang zo goed niet was als ons, wij hadden dus makkelijk in de finale kunnen staan (niet dat we dan gewonnen hadden). Na een kwartier voetballen bleek het toch wel erg donker te worden. De tweede helft zou daarom ingekort worden naar acht minuten. Maar dat ging niet zomaar, daar moest eerst uitgebreid over gediscussieerd worden. Iets te uitgebreid want toen was het opeens donker. De finale zou maandagmorgen over gespeeld worden maar aangezien beide teams dan echt wel andere dingen te doen hadden was er geen winnaar van het toernooi.

Terug in KIU bleek er voor de laatste nacht geen avond eten te zijn en waren alle matrassen al opgeruimd, hadden ze niet laten weten dan dat ze verwacht werden zondag avond terug te rijden. Ook de president heb ik deze dagen niet gezien. Volgens Richard (de sport tutor) was het allemaal heel erg slecht georganiseerd. Dat had ik ook al begrepen, maar dat zijn jullie toch gewend? Maar dit was zelfs voor Afrikaanse standaarden heel slecht georganiseerd.

Maandag niet naar Esther geweest, had een mailtje dat ze plotseling erg urgent naar Kampala moest en dat ze in de haast ook haar telefoon in de bus had laten liggen. Geen idee nog wat er aan de hand is, maar dat hoor ik vast nog wel. Maandag dus terug naar Kichwamba, weer een heleboel Bavianen gezien en nu had ik wel een geheugen kaart in mijn camera. Jammer dat we geen bananen bij ons hadden, daar schijnen apen dol op te zijn. Ze kwamen wel erg dichtbij om te controleren of ik echt geen bananen had. Maar ze gingen op de loop toen ik mijn camera pakte (volgens Robbert lijkt die teveel op een geweer maar ik denk dat dat een grapje van hem is).

Vandaag zijn dus de twee nieuwe bewoners gekomen. Vanmiddag met ze naar de stad om boodschappen te doen, maar nog geen 100 meter buiten de poort hield de Passat er mee op, geen leven meer in te krijgen. Gelukkig dichtbij dus genoeg studenten om te helpen duwen. Morgen komt er een monteur uit Kampala om te kijken wat er aan de hand is. Hier kwamen ze er niet achter. Maar we moesten wel boodschappen doen dus aan Jerome de sleutels van de Defender gevraagd, die kon niet mee dus moesten we zijn Mercedes maar meenemen. Die rijdt toch wel stukken beter over deze weg, jammer genoeg wilde hij niet ruilen.

Reacties zijn gesloten.