Een laatste superavontuur in Oeganda?

Ik had een geweldige openingszin bedacht voor deze blog. Een zin die direct duidelijk zou maken hoe geweldig de afgelopen week is geweest maar ik heb geen idee meer hoe die zin zou moeten zijn. Normaal lukt het me volgens mij wel aardig om op te schrijven wat er hier allemaal gebeurd en dan ook nog op zo’n manier dat jullie begrijpen hoe geweldig het in Oeganda is. Maar voor afgelopen week gaat dat niet lukken, geen idee hoe ik die ervaringen op papier kan krijgen op zo’n manier dat het gevoel wat hieraan over gehouden is overkomt. Daarom begin ik maar een week eerder, een stuk gemakkelijker op papier te krijgen.

De week van kerst dus, op de dinsdag met Wes en Ferdy naar Mbale vertrokken om kerst te vieren met Jerome en zijn familie. Een tussenstop van één nacht gemaakt in Kampala om daar pizza te gaan eten. De vorige keer in Kampala had ik een echt pizza restaurant gespot en die moest bezocht worden, we wilden echte pizza. Ook was er een date geregeld met drie nichtjes van Sarah. Sarah werkt voor Hanze en regelt dat het project in Oeganda soepel loopt, ze vond dat wij vooral met Oegandezen om moesten gaan en daarom had ik ja gezegd toen Jerome aan mij voorstelde om deze drie jonge meiden te ontmoeten. Ik had er wel de voorwaarde aan gesteld dat het helemaal vrijblijvend was en dat we er geen beleefdheidsbezoekje van zouden maken. Als het niet leuk zou zijn zouden we heel snel weer weg zijn. Uiteraard was dat helemaal logisch en geen probleem. Onderweg naar Kampala belde Jerome op om te melden dat we om vier uur op gehaald zouden worden van het hotel om een leuke avond te hebben. Maar dat vonden we geen goed idee, geen idee wie ons op zou komen halen en niet dat ik bang ben bij vreemden in de auto te stappen, maar ik rij toch liever zelf als ik niet weet wie me op komt halen (een rijbewijs kun je ook gewoon kopen in Oeganda). Sarah hebben we nog even gesproken in het hotel en ze vertelde dat ze een leuk programma hadden gemaakt, dat programma hebben we gelijk gecanceled en dat vond ze wel wat vreemd maar toen ik haar overtuigde dat je ook zonder programma best een leuke avond kon hebben was ze akkoord. Om vier uur afgesproken bij Nando’s (de plaatselijk Mac Donalds).Rond vieren waren wij in het oude centrum, niet in de buurt van Nando’s, maar ik had toch niet verwacht dat ze er op tijd zouden zijn. Om half vijf gebeld met Brenda. Ze waren al onderweg en zouden een uur later op de plaats van bestemming zijn, een pizzeria in een buitenwijk van Kampala. Wij waren daar rond die tijd en een sms’je maakte duidelijk dat ze nog steeds onderweg waren maar dat het niet lang meer zou duren. Een uur en een kwartier later waren we het wachten zat en zijn we vertrokken. Uiteraard zaten wij net in de taxi toen zij belden dat ze gearriveerd waren maar dat was net te laat. Sorry, was het excuus, door de files waren ze zo laat, wel knap want een dag voor kerst was Kampala eigenlijk al file vrij. Aanpassen aan de Afrikaanse cultuur is leuk en gaat goed, maar af en toe mag je ook wel laten merken dat niet alles geaccepteerd wordt. Ik geloof alleen niet dat we er vrienden mee hebben gemaakt. De pizza in het in eerste instantie door mij gespotte restaurant was wel heel erg lekker.

Daarna naar Mbale, kerst gevierd met Jerome, ik dacht ook met zijn familie maar dat werkt toch anders hier, de hele eerste kerstdag met Jerome op zijn veranda gezeten terwijl de rest van de familie andere dingen aan het doen was. Wel erg lekker lokaal voedsel gegeten. Als het lokale eten goed bereid is, is het erg lekker en dat was het geval deze eerste kerstdag. Tweede kerstdag ging ik terug naar Kampala, Anne ophalen van het vliegveld en dan een laatste week vakantie vieren in Oeganda voor ik terug vloog naar Dusseldorf. Ik had zin in deze week en ik was blij toen Anne gearriveerd was en ik haar mee naar Kampala kon nemen voor een heel laat diner. Gelijk de volgende dag terug naar Mbale (met drie uur rijden van Kampala maar een klein stukje), Anne voorstellen aan Jerome en daarna de Sipi watervallen bekijken. Ik had ze al gezien van een afstandje maar het is veel leuker om ze van zo dichtbij te zien dat je er nat van wordt. Wes en Ferdy waren ook mee, het was een geslaagde trip. Het was af en toe wel erg steil de berg op en de auto protesteerde al een paar keer met een rood olie waarschuwingslampje, dat beloofde dus nog wat voor deze week.

Sipi waterval van dichtbij

Toen Richard hoorde dat ik met kerst in Mbale was wilde hij dat ik hem opzocht in zijn village, dat was maar twee uur rijden van Mbale, leek mij wel leuk, zijn dorp lag op de kaart in het midden van the middle of nergens en daar waren nog de echt ronde hutten dorpjes. Anne vond het een goed plan en met een volle tank richting Richard. Toen we na drie uur volgens de kaart nog niet halverwege waren en de tank bijna half leeg Richard maar gebeld om te melden dat we het niet gingen redden. Voor donker terug zou niet lukken en gezien een ernstige benzine crisis in Oeganda was het zo goed als zeker dat we geen benzine zouden kunnen vinden om ons terug te brengen. Richard had al eens verteld dat als ze visite kregen dat ze dan een geit aan het bezoek geven, was traditie in zijn dorp. Dit had ik hem al streng verboden maar ik was terecht een beetje bang dat hij zich daar niet al te veel van aan zou trekken. Ik heb Richard blij verteld dat hij ons stuk vlees ook mocht op eten.

Een dag rijden door noord Oeganda zonder wat gedaan te hebben, een verloren dag dan? Nee, een geweldige dag, Rijden in Oeganda is een feest op zich en we hebben veel Afrika gezien. De volgende dag naar Kampala, gestopt bij een klein dorpje waar ze nog in de ronde hutjes wonen en gevraagd of we even rond mochten kijken, dat mocht uiteraard (je bent hier overal welkom), ze verkochten wat fruit en voor het geweldige bedrag van 1000 schilling drie grote papaja’s gekocht, niet dat we dachten dat op te krijgen maar we zouden er wel een bestemming voor vinden. Na Kampala verkend te hebben de dag daarop naar Queen Elizabeth. Toch een 400 kilometer, en over af en toe wegen die meer gat dan weg zijn duurt dat wel even. Toch ook weer een rit om niet te vergeten. We hadden nog steeds mazzel gehad met de brandstof en ook toen we bij de eerste pomp stonden om te tanken bleken ze benzine te hebben, raar want normaal gesproken zou het er dan geweldig druk zijn, maar we gaan niet klagen dat we niet in de rij hoeven te staan voor benzine dus gooi maar vol die tank. Toen ik het bedrag wel heel snel op zag lopen en de literprijs controleerde snapte ik waarom het zo rustig was. 5000 shilling, ongeveer 1 euro 90 voor een liter. Deze pomphouder wilde graag wat extra verdienen nu de benzine nauwelijks voorradig is.

Oeganda is geweldig land, de mensen zijn vriendelijk, de natuur is onvoorstelbaar mooi en als je dan na een regenbui de verdampte regen omhoog ziet komen uit het bos dan is dat even niet te beschrijven mooi. Vanuit de bergen het park in gereden, vanuit de bergen rijd je dan naar beneden en ook dat is weer een uitzicht die niet in een foto te vangen is, Een foto zegt meer dan duizend woorden maar volgens mij zijn duizend woorden nog niet voldoende om de uitzichten hier te beschrijven.

Tropisch regenwoud na regenbui

In het park een hele familie Bavianen tegen gekomen, al twintig keer waren we langs een markt gekomen en ook al twintig keer hadden we gezegd dat we eigenlijk wel even bananen moeten kopen voor het geval we bavianen tegen zouden komen Soms moet je niet alleen zeggen maar moet je ook doen. De papaja’s lagen nog wel in de auto en die lusten ze vast ook wel. Dat klopte wel, bavianen zijn erg brutaal en niet te bang om voedsel te komen halen als het te lang duurt voor we het geven.

Niet helemaal scherp, ik had nog het idee dat ze de papaja wel zouden delen maar hij heeft heeft hem helemaal alleen opgegeten. 

Toen we na een hele poos echt niks meer hadden om weg te geven zijn we doorgereden, onderhand werd het al donker en we moesten nog een slaap plek vinden. We hadden van verschillende mensen door gekregen wat een goede lodge was en we wisten ongeveer hoe we daar moesten komen. Midden in het park waar de asfaltweg niet heen liep. De afslag gevonden en de zandweg ingereden, onderhand helemaal donker en dan geen idee hebbend hoe ver het nog is en of er misschien nog een keer afgeslagen moest worden. De auto liet door slecht te lopen en af en toe een waarschuwend olielampje te laten branden ook weten dat hij er geen zin meer in had. We moesten nog een keer linksaf en daar was ook de slagboom die voorkwam dat mensen het park inreden zonder toegang te betalen. We moesten dus een kaartje kopen maar dat kon niet meer, de kassa was gesloten. Vriendelijke mensen in Oeganda dus ze sturen je echt niet terug, met de belofte dat we de volgende dag wel een kaartje zouden kopen mochten we door. Het was nog zeven kilometer naar de lodge. Op een gegeven ogenblik begonnen we ons te beseffen dat we zonder reservering naar een lodge reden waar ze dus niet wisten dat we kwamen en dat we dit deden in het pikkedonker, in een 22 jaar oude Volkswagen Passat met een probleem, zonder ander verkeer terwijl er misschien wel leeuwen, heel veel olifanten en andere wilde dieren met honger aan de kant van de weg stonden. Dat echt helemaal niemand wist dat wij op dat moment in Queen Elizabeth waren maakte het nog mooier.

Wilde dieren hebben we ook gelijk gezien, in de koplampen zagen we opeens hele grote beesten oversteken. Ik dacht dat het olifanten waren maar volgens Anne waren het Nijlpaarden. Ze waren in ieder geval groot en een goede reden om de auto stil te zetten en even heel erg te genieten van wat we net gezien hadden. Daarna doorgereden naar de lodge, een super de luxe hotel met allemaal mensen die wel hun safari van te voren hadden voorbereid. Maar onvoorbereid is echt veel leuker. Na vier maanden Oeganda kwam het op mij ook net allemaal even te luxe en te westers over. We hadden wel geluk, de laatste kamers waren voor ons en toen zaten ze vol.

Wel ver weg en ik zie nu op de foto pas dat ze niet alleen is.

Of we de volgende dag op safari wilden? Domme vraag, natuurlijk wilden we dat. Daarvoor moesten we een gids inschakelen, zou geregeld worden en de volgende dag zouden we om half zeven weg gaan. Moeten we een auto huren? Dat kon wel, maar was erg prijzig, hadden we zelf geen auto? Jawel, maar dat is een gewone lage auto, geen vierwiel aandrijving. Ze dacht dat een gewone auto geen probleem zou zijn, tenminste als de auto verder goed was. Ja hoor, auto is perfect, niks mis mee. De volgende morgen (oudejaarsdag) erg vroeg (half zes) opgestaan, de gids opgehaald om daarna op zoek te gaan naar dieren. Het bleek dat we tussen twee meren zaten waar de weg door heen liep, de vorige avond hadden we dus nijlpaarden gezien De gids heet confidence, dus dat moest wel goed gaan. Er waren al drie dagen geen leeuwen gezien, en hij hoopte echt dat we ze vandaag tegen zouden komen. Weggereden en zolang de motor boven de 2000 toeren bleef deed de auto het perfect. Al vrij snel komen we olifanten tegen. Geweldige beesten, gestopt en uitgestapt om ze te bekijken. Anne reageerde op de olifanten zoals een kind op jonge poesjes en was al onderweg om ze van héél dichtbij te gaan bekijken. Dat vond confidence niet zo’n goed idee maar houd een kind maar eens bij jonge poesjes vandaan, ze horen niet wat er gezegd wordt. Daarna leeuwen, buffels, antilopen, wrattenzwijnen en nog veel meer beesten gezien. Met de leeuwen hadden we geluk, onze geweldige gids had ze gespot en heel sociaal zijn collega’s gebeld om te vertellen waar de leeuwen waren. Pas nadat wij ze (van verre afstand) uitgebreid bekeken hadden kwamen alle andere auto’s van die ochtend pas aangereden. Vijf nieuwe hele grote, hoge vierwiel aangedreven van alle gemakken voorziene auto’s en één oude passat stonden op een rijtje leeuwen te bekijken. Het verbaasde me eigenlijk dat ik gewoon zelf mocht rijden in het park, heb ik aan confidence gevraagd en hij antwoordde dat normaal gesproken de gids rijdt maar toen hij de passat zag (zelf schakelen, stuur aan de verkeerde kant en geen japanner) had hij zoiets van laat maar. Om 10 uur terug voor het ontbijt, daarna een boottochtje gemaakt op het water. Heel veel maar dan ook echt heel veel Nijlpaarden gezien, Krokodillen en een Panter/Leopard. We hadden geluk met het weer, bewolkt en niet al te warm, dan laten panters zich nog wel een zien. Super ochtend.

Meer wilde dieren foto’s onder foto’s

’s Middags besloten om naar Fort Portal te rijden, afhankelijk van de beschikbaarheid van benzine in Kasese. Één pomp had benzine, nog duurder als de dag daarvoor dus precies genoeg getankt om Fort Portal te halen om daar op zoek te gaan naar meer benzine. Onderweg samen met een heleboel mieren gepicknickt aan de kant van de weg. In Fort Portal was het hotel snel gevonden. Mountains of the Moon wat eigenlijk al mijn vaste restaurant was had nog een paar kamers over en er zou ’s avonds muziek en vuurwerk zijn. Mooi, toch nog een beetje oud en nieuw vieren. De volgende dag zouden we chimpansees gaan kijken, ik was er al geweest en dat was een geweldige ervaring. De Gorilla’s in het zuiden vroegen te veel geld voor een koffie visite en we wilden nog wel echte apen zien.

De Shell in Fort Portal had benzine en ook nog voor een normale prijs, een hele lange rij auto’s en nog veel meer motoren stonden dus te wachten op een beetje benzine. Het was niet anders en ik ben achteraangesloten terwijl Anne op verkenning op de markt ging. Toen na anderhalf uur ik nog niet heel veel dichterbij was gekomen en er auto’s weer vertrokken poolshoogte genomen en het bleek dat auto’s niet mochten tanken, alleen motoren en jerrycans werden gevuld. Voor de vierde keer sinds ik Oeganda ben een jerrycan gekocht en tussen de andere wachtende mensen gaan staan. De man van de pomp had al gezien dat ik al een poos had staan wachten in de auto en hielp me daarom met voorrang. Mooi konden we morgen naar de chimpansees en dan hadden we de auto ook niet meer nodig.

’s Avond bleek de halve stad en half Kichwamba naar Mountains of the Moon afgereisd te zijn om oud en nieuw te vieren, Jerome, Wes en Ferdy kwamen dineren in het hotel en waren verbaasd dat wij er waren. Met zijn allen gegeten en daarna vuurwerk en muziek. Dat was leuk (alleen de politie mag vuurwerk afsteken maar die doen dat net zo onbeholpen als elke willekeurige Nederlander) maar slapen na zo’n vroege en drukke dag was nog veel leuker. Het oudejaar was wel uitstekend geëindigd. Nieuwjaarsdag naar Kibale forest, chimpansees bekijken. Een behoorlijk contrast met de vorige keer, toen waren we met zijn drieën en een gids en verder helemaal alleen in het oerwoud. Nu waren er vier grote groepen in het bos en dat maakt de beleving wel een beetje anders. Niet dat het niet gaaf was, want elke wandeling door een tropisch regenbos is een onvergetelijke ervaring. Vrijdag naar de hot springs in Bundibugiy, vlakbij Kichwamba maar ik was er nog niet geweest. De weg ernaartoe is erg slecht en niet te doen met de passat. Vandaar dat we met de dikke Mercedes van Jerome op pad gingen, die mochten we lenen. De hot springs hebben we niet gezien, we waren laat en ze bleken toch in het nationale park daar te liggen maar dat was niet erg. De weg naar Bundibugiyo is een zandweg die zich rond een berg keten slingert. Het gaat langzaam maar het uitzicht is zo geweldig en ook weer zo anders als de andere geweldige uitzichten in Oeganda dat het weer een hele dag genieten was. Anne ook De school laten zien, weinig mensen aanwezig maar daardoor konden we ook alle slaapzalen, de keuken en een aantal workshops uitgebreid bekijken zonder een hele grote groep mensen om ons heen.

Annet was terug van kerstvakantie, Milton zou er ook zijn maar die was nog niet gearriveerd, jammer want dan alleen met Annet een afscheidsetentje. Annet is met ons mee gegaan naar Mountains of the Moon waar we zoals alle dagen goed gegeten hebben (tip: kom je ooit in dat hotel, de vegetarische moussaka en de Italiaanse salade zijn aanraders). Annet moest nog terug naar Kichwamba en ik zou haar wegbrengen, de volgende morgen zou ik dan een laatste keer naar Kichwamba om spullen te halen. Maar dat liep anders, de hele dag had de auto het uitstekend gedaan maar nu wilde hij niet starten. Er was geen leven in de auto te krijgen. Wel een mooi einde voor de auto zo aan het eind van de vier maanden maar ook lastig want Annet moest terug en ik moest mijn spullen nog halen. Taxi gebeld die ons voor heel veel geld wel naar Kichwamba wilde brengen en mij voor net zo veel geld wel weer terug wilde brengen naar Mountains of the Moon. In Kichwamba in recordtijd al mijn spullen in een tas gegooid en terug naar het hotel. De volgende ochtend Jerome gebeld om te vertellen dat hij ons op kan halen in het hotel en dat zijn auto daar ook stond maar dat die niet meer wilde. Met dat laatste was hij niet echt blij, het was nu zijn probleem in plaats van het mijne. Daardoor ook niet tot ziens kunnen zeggen tegen Dinah, Steven en Moses.

Zaterdag naar Entebbe, Anne wegbrengen om haar te laten vertrekken naar het koude Nederland maar ik mocht nog een nacht blijven. Van de meeste mensen had ik geen afscheid kunnen nemen dus die moest ik wel even bellen. Milton is toen de volgende heel vroeg opgestaan om naar Entebbe te reizen zodat hij nog even hallo kon zeggen. Vond ik erg gaaf, Richard deed hetzelfde maar hij was jammer genoeg niet op tijd. Nu moet ik wel terug komen naar Oeganda. Mochten jullie denken dat de laatste week geweldig was, doe dat keer 10 en je komt misschien in de buurt.

Vlucht ging soepel en nu ben ik thuis, Martin en Evelien hebben me opgehaald waar ik erg blij mee was. Ik was minder blij met het weer, nog geen vijf minuten thuis en ik was al snip verkouden, maar het word vanzelf weer zomer hier en als dat te lang duurt, weet ik waar ik zijn moet voor een lekker klimaat.

De afgelopen vier maanden waren geweldig en misschien ben ik nu wel verpest voor Nederland (de titel van deze blog klopt ook niet, ik ga zeker meer avonturen beleven in Oeganda), maar daar kom ik de komende tijd wel achter. Het was leuk om deze blog bij te houden en ik heb begrepen dat de meesten het ook plezierig vonden om te lezen. Dank jullie wel voor het lezen en de reacties die jullie achter gelaten hebben.

Nog even een edit voor iedereen die zich afvraagt hoe een illegaal een land als Oeganda verlaat. Best zenuwachtig eigenlijk. De douanne beambte zag de datum op mijn stempel, stopte met schrijven en ik zich haar denken “dit klopt niet”, toen zag ik haar denken “gaan we moeilijk of makkelijk doen” en al vrij snel besloot ze makkelijk te gaan doen. Een extra stempel in mijn paspoort en ik ben nu weer helemaal legaal.