Vogels die fluiten, een blauwe lucht, stralende zon en een zomer gevoel. Dat is zoals ik bijna elke dag wakker wordt. Ontbijt met vers brood en koffie op de veranda. Het lijkt op vakantie en zo voelt het nu ook al bijna twee maanden. Daarna wel gewoon werk, maar bij thuiskomst is het eigenlijk weer vakantie. Heel veel gebeurd er dus ook niet. Maar toch wel genoeg om een blog te kunnen schrijven (en achteraf is deze ook langer geworden dan ik dacht). In Ethiopië gaat alles, zoals ook in Uganda of Zambia, erg ad-hoc, al heb ik wel het idee dat Ethiopië nog wat minder georganiseerd is dan deze landen. Dat merkte ik al zowel bij VSO als mijn werk toen ik aankwam. Voor zo ongeveer iedereen was het een verassing dat ik op de stoep stond. Buiten het werk gaat het net zo. Tihut (buurman) melde dat een vriend mij wilde ontmoeten, ik had van een VSO collega al begrepen dat ik dat wat deze vriend betreft ook zeker moest doen. Okay, is goed, regel maar een keer een biertje. Regelmatig bracht hij het ter sprake en dat we het komende weekend wat gingen doen, maar er gebeurde dan weinig, hier wordt niets voorruit gepland. Dus werd ik dinsdag avond rond etenstijd gebeld werd wat mijn plannen voor het avond eten waren om daarna gelijk te vertellen dat hij afgesproken had met die vriend om die avond met nog een fereng (blanke) te gaan eten. Ik was net klaar met koken (uitzonderlijk, want zonder koelkast is dat toch wel bewerkelijk en buiten eten is heel erg goedkoop) maar besloten dat dit eten ook wel ontbijt kon worden. Wanneer en waar was mijn vraag. Om 12:30 Ethiopische tijd (dat is half 7) in Lake view hotel. Okay, maar het is nu 12:45 en het is ook een kwartier fietsen, dus dat ga ik niet meer redden. Tijd maakt gelukkig niets uit hier. Het was gezellig en ik heb ik weer een goedkoop en goed etensadres op mijn lijst kunnen zetten.
Werk gaat wat minder langzaam, een aantal keer met de IT mensen hier kunnen werken en best al wat kunnen verbeteren aan het netwerk. Er is hier een internet lijn van vier megabit, in Nederland heeft iedereen thuis al een snellere lijn voor een paar tientjes. Maar hier is vier megabit heel wat en daar wordt maandelijks 700 euro voor betaald. Elke dag ligt de lijn er dan ook nog wel één of twee uur uit. Er zijn hier op het bijna volledig draadloze netwerk 300 pc’s aangesloten, ook ongeveer 100 smartphones maken gebruik van deze internet lijn. Internet gaat dus erg traag. We hebben er een firewall tussen gezet die wat aan filtering doet waardoor de lijn nu iets beter bruikbaar is. Volgende stap is om wat met authenticatie te gaan doen. Gisteren mee begonnen en voor vandaag afgesproken hier mee verder gaan, de IT mensen hier zijn slim en vinden het erg leuk om met deze “nieuwe” technieken bezig te zijn. Echter, niemand is op kantoor. Iedereen heeft opeens belangrijk ander werk aan te doen. Heb ik tijd om mijn blog bij te werken. Ook vandaag blijkt weer, men gaat hier anders met tijd om.
In Scheveningen was ik vaak aan het hardlopen, dat wilde ik Ethiopië blijven doen. De beste hardlopers komen immers uit dit land, dus ging ik er vanuit dat hardlopen hier veel gebeurde. Ik had hier echter nog niemand zien hardlopen, in de sportschool op de loopband wel, maar daar is het binnen 30 graden en geen wind, dat is hooguit een half uur leuk. Een poging gedaan op een rustige zondag middag buiten te lopen, maar dat is geen doen, teveel verkeer en binnen de kortste keren een menigte joelende kinderen achter je aan. Wel grappig maar niet het doel van het buiten zijn.Mij werd verteld dat ik ’s morgen bij zonsopkomst beter kon hardlopen, dan liep iedereen hard. Ik heb geluisterd en ben een paar keer voor zonsopkomst opgestaan (geen fluitende vogels of vakantie gevoel), het is veel te vroeg maar het klopt. Er zijn veel mensen die hardlopen en ik heb ook groepjes wielrenners gezien. Hardlopers herken je door het hardlopen, niet door de kleding of schoenen die ze dragen. Er wordt hardgelopen op crocs, sandalen of gewone schoenen en hardlopen kan ook in spijkerbroek en trui (temperatuur is dat tijdstip een graad of 10). Ik weet nog niet of ik een paar keer per week om 5:45 opstaan leuk ga vinden maar tijdens het lopen blij dat ik het gedaan had.
Ik had al geschreven dat Hawassa een mooie stad is, modern en voelt de stad voelt in eerste instantie niet derde wereld aan. Maar nu is helemaal duidelijk dat de stad twee gezichten heeft. Dit was al opgevallen omdat er heel veel (kind) bedelaars zijn, veel paarden taxi’s en vrachtvervoer grotendeels nog per ezel gaat. Overdag zie ja dat maar valt het minder op, ’s ochtends vroeg is dat een ander verhaal. Nu ik af en toe om 6 uur op straat ben zie ik de straat kinderen overal uit holen en gaten komen, hutjes gebouwd van afval of ze slapen in grote regenafvoer goten aan de kant van de weg, blijken de ezelchauffeurs onder hun platte kar te slapen en zie je ook veel kinderen met amper kleren aan het lijf de stad binnen lopen zwaar beladen met sprokkelhout of teff (graan). Daarnaast is nu ook duidelijk hoe de stad zo schoon komt, de straten zijn bevolkt met voornamelijk vrouwen die de hele stad aanvegen.
Die kinderen zie je overdag ook, ze zitten achter een weegschaal hopende op wat geld. In het begin schik je daarvan, maar als je er aan gewend bent is het eigenlijk vooral irritant omdat ze constant naar je roepen. Af en toe eng hoe snel je aan armoede went. Al die kinderen willen geld, maar je kunt niet iedereen wat geven. Sowieso is dat geen goed plan, maar het voelt ook niet goed om totaal te negeren dat er ernstige armoede is. Daarom was er in Zambia een oude blinde vrouw op het viaduct die wat van mij kreeg als ik over het viaduct liep, in Hawassa is het een meisje die zeven dagen per week, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat achter haar weegschaal zit. Als ik langsloop geef ik haar een paar birr (birr is 4 cent) en daar krijg ik dan een glimlach voor terug. Ik heb vrij lang gedacht dat ze doof was omdat ze niet reageerde als ik wat zei. Maar dat was omdat ze me niet begreep. Ze heeft een paar woorden Engels geleerd, en nu vraagt ze als ik langsloopt “How are you?” en zij is altijd “very fine”. Ik weet niet hoe oud ze is, waarschijnlijk jonger dan ze eruit ziet maar overduidelijk hoort ze op school te zitten. Ik ben dus eigenlijk niet goed bezig haar daar vandaan te houden. Ook is me nog niet duidelijk hoe al die kinderen aan een weegschaal komen, ik hoop vanuit een project gegeven (toch beter dan alleen hand ophouden) of zelf aangeschaft maar ik ben ook een beetje bang dat er wel eens iets georganiseerds achter kan zitten en dat de inkomsten van de kinderen afgeroomd worden. Tot dusver heeft niemand me daar uitsluitsel over kunnen geven.
Ze heeft wel een beetje pech, ik heb een fiets gekocht en loop dus niet meer zo vaak langs. Een fiets kopen gaat hier anders. Het was me al opgevallen dat alle fietsen hier hetzelfde zijn. Zelfde kleur, zelfde grote, zelfde Chinese merk. Soms worden spatborden er af gehaald en is het in de ochtend een racefiets maar allemaal hetzelfde. Er is ook (nog) maar één plek waar fietsen verkocht worden, ik was er een dag eerder geweest en had besloten een fiets te kopen (i.v.m. half uur lopen naar werk). Volgende dag zou ik hem komen halen, Naïef als ik was verwachtte ik dat de fiets die ik had gezien in orde was gemaakt. Maar dat was niet zo, de fiets die ik had gezien was een showmodel. Ik kreeg een nieuwe fiets…. als losse onderdelen in een doos. De fiets moest nog in elkaar gezet worden, dat kan gelukkig op elke straat hoek. Er zijn veel fietsenmaker want dit ene Chinese merk wat hier rond rijdt is heel erg slecht en ze dienen vaak gerepareerd te worden, ik ben in vier weken al drie keer geweest om wat te laten repareren. Na één dag was een trapper al kapot, remmen zijn eigenlijk voor de sier en ik begrijp dat het frame nog wel eens spontaan wil breken. Voor anderhalve euro is een fietsenmakker twee uur bezig geweest mijn fiets in elkaar te zetten. Bijzonder is dat ik nu een fiets heb met elektrische claxon (handig), knipperlichten (gebruik ik niet, ben wel de enige die richting aangeeft) en een remlicht. Een voorlamp zit er dan weer niet op. De fiets is te klein, loodzwaar en i.v.m. de remmen af en toe ook eng maar ik ben er wel blij mee. Hawassa is nu een stuk kleiner geworden en het is nog maar vijf minuten reistijd naar het werk.
Afgelopen weken ook nog wat foto’s gemaakt. Een paar weeken geleden een weekend in Butajira op bezoek bij collega VSO-ers geweest. Hier “echte” Afrika foto’s gemaakt. Hetzelfde gedaan tijdens het Timkat festival en een aatal van de vele vogels hier gefotografeerd. Deze foto’s vind je in het menu foto’s.