Jarig

Ik was altijd wel jaloers op mensen die in de zomer jarig waren, in plaats van koude, natte herfst lekker weer met hoge temperaturen en je verjaardag buiten vieren. Maar ik hoef niet meer jaloers te zijn want gisteren was het een erg warme dag (graadje of dertig) met het grootste gedeelte van de dag een strak blauwe lucht. Het is jammer dat ze hier geen lekker gebak hebben anders zou ik elk jaar mijn verjaardag wel hier willen vieren.

Afgelopen donderdag van Mbale naar Kichwamba gereden, viel erg mee, in totaal negen uur onderweg geweest maar ik had meer verwacht, alleen een beetje verdwaald in Kampala, maar met een beetje geduld en de weg  vragen heeft me dat maar een uur extra gekost (als je dan verkeerd rijdt en je ziet op de kaart een afsnijd route wat dan een modderig zandpad blijkt te zijn waar net een vrachtwagen zichzelf vast gereden heeft dan duurt het even voor je verder kan). Op donderdag al terug gegaan waar eigenlijk zaterdag gepland was, morgen zou er een meeting zijn in Mbale waar ik bij wilde zijn, maar deze is uitgesteld. Op zich jammer want in een hotel met televisie zou ik de presidentsverkiezingen kunnen volgen, nu kan ik met een beetje geluk de volgende dag op internet lezen wie er gewonnen heeft.

Maar na twee weken hotel was het ook wel weer lekker om thuis te zijn,maar dat gevoel duurde maar even. Annet vertelde me dat er al een week geen regen gevallen was en dat er ook alle dagen stroom was geweest. Dus logisch gevolg, vrijdagmorgen regen en geen stroom, Milton gaf mij de schuld, dat was omdat ik terug was. Geen stroom was van korte duur en ook de regen was vrij snel weg. Dat laatste was mooi want ik wilde wel vers gebak op mijn verjaardag en dat moet besproken worden. Een leraar moest om vier uur in Fort Portal zijn in verband met een sollicitatie gesprek en hij vroeg of hij mee kon rijden, natuurlijk kan dat (elke keer als ik richting stad rijdt heb ik de auto helemaal vol). Om drie uur weg gereden en om één minuut over drie begon het verschrikkelijk te hozen, het duurde maar even of de weg was een rivier. Milton was ook mee en hij wist zeker dat het maar een kort gedeelte van de weg was en dat het verderop zeker droog zou zijn. Nu heb ik dat al vaker gezien en ik wist dat hij gelijk had. De goede smalle weg is in de twee weken dat ik er niet was veranderd in een erg slechte weg met erg veel kuilen, daar kun je wel om heen rijden als je ze ziet. Maar met de regen is de weg een stromende rivier en zie je de kuilen eigenlijk niet. Als dan in zo’n kuil iets scherps ligt zie je het ook niet, dat laatste betekende weer dat de linkerachterband zoiets had van, als ik iets scherps tegen kom dan ga ik wel lek. Een lekke band dus, een paar minuten gewacht tot het wat droger werd en daarna erg opgelucht dat er een reserveband aanwezig was met nog redelijk wat lucht ook. In de wat minder erge regen (de beste man had een belangrijke sollicitatie) het wiel verwisseld. Daar wordt je in de regen op een zandweg dus ongelofelijk smerig van. Maar ik was allang blij dat we verder konden, Milton had ook gelijk want nog geen kilometer verder had het gewoon niet geregend. Wel duidelijk geworden dat deze weg eerst gerepareerd moet worden voor ik er met mijn auto weer langs kan.

In Fort Portal bleek dat de lekke band niet te repareren was dus dit weekend in Kampala nieuwe banden kopen, ik hoop dat ze daar niet zo duur zijn. Mijn broek was eigenlijk te smerig om me mee in het openbaar te vertonen maar zowel Milton als Annet vonden dat ik me niet aan moest stellen, dus ook gewoon zoals gepland met zijn drieën gegeten in Mountains of the Moon. In de supermarkt gebak besteld voor zondag en erbij verteld dat ik die graag vers wilde, was geen probleem, Zondag zou het klaar staan.

Zaterdag was leuk, erg mooi weer, weinig te doen, alleen een volleybal wedstrijd tussen team Kichwamba en twee volleyballers uit Fort Portal, zes tegen twee en de twee hebben overduidelijk gewonnen. Dat één van de twee in de nationale selectie zit zal geholpen hebben, hij gaat ons team trainen, volgende week is er een toernooi in Bushenyi en met zo’n coach zullen we zeker kampioen worden. ’s Middags met Annet de berg beklommen (niet helemaal tot de top maar wel een eind), een geit gered en een aantal erg gave foto’s gemaakt.

In de verte Congo.

En toen zondag, ik was een beetje bang dat het zou regenen en dat ik niet naar Fort Portal kon gaan om mijn gebak en andere verjaardagsdingen te kunnen halen maar toen ik wakker werd bleek de lucht strak blauw zonder een wolkje aan de hemel te zijn. Zo blij van de zon dat ik niet eens teleurgesteld was dat mijn slaapkamer lamp in mijn slaapkamer het niet deed (ochtend ritueel, elke morgen eerst het licht aan om te kijken of er stroom is), beteken de wel dat ik dus niet mijn in Kampala nieuw gekochte broodrooster kon uitproberen, dat was wel weer jammer. Via de hoofdweg naar Fort Portal gereden, een gokje nadat ik gehoord had de weg niet te slecht was, de weg bleek in mijn afwezigheid grotendeels gerepareerd te zijn (Een zandweg is snel kapot maar ook snel gerepareerd) en het was geen probleem om in Fort Portal te komen. De Kapitein die een lift wilde wist met stelligheid te vertellen dat het ’s middags echt wel ging regenen, en ondanks dat ik wist dat hij gelijk had was ik het daar volledig mee oneens. In de supermarkt waren ze vergeten vers gebak te bestellen, de taart die ze hadden was van zaterdag, ik geloofde dat eigenlijk niet zo maar vooruit we nemen de taart mee. Terug in Kichwamba bleek de stroom terug te zijn, dat was erg plezierig, de lunch met eigen getoast brood met tomaat en komkommer was erg lekker. Annet had geregeld dat mijn huis versierd zou worden. Miss Kichwamba (heet ook Annet maar aangezien ze ook Miss Kichwamba is noem ik haar maar zo) zou komen helpen versieren.

Miss Kichwamba aan het versieren

Ik ben er nu wel achter dat ze een verjaardag vieren hier toch wat anders doen dan wij gewend zijn. Er werd me verteld dat ik eruit zag eruit als een aap, maar dat was als compliment bedoeld, dat moesten ze me wel even uitleggen. Tegen een jarige zeggen ze hier: you look like a monkey en je bent de hele dag een baby, the baby’s birthday. Een aantal jongens had voor muziek gezorgd en aan het eind van de middag was mijn huis mooi versierd en stond er een geïmproviseerde DJ tafel in mijn huiskamer.

Geimproviseerde DJ tafel

Nu heb ik maar drie stoelen en dat is wel wat weinig voor een verjaardag, ik vond dat we er gewoon een sta verjaardag van moesten maken maar een paar extra stoelen zou wel handig zijn. Maar nee, er moesten genoeg stoelen zijn voor iedereen. Dat onlokte de volgende discussie met miss Kichwamba (voor jullie gemak alvast vertaald in het Nederlands)

Hoeveel mensen komen er?
– Ik heb geen idee.
Hoezo je hebt geen idee.
– Ik heb tegen iedereen gezegd dat iedereen welkom is.
Heb je geen uitnodigingskaarten gemaakt?
– Nee, Annet heeft er zeven gemaakt maar ik heb verder iedereen mondeling uitgenodigd en er bij verteld dat iedereen welkom is.

Ik werd redelijk ongelovig aangekeken want dit was wel heel erg raar, het is hier de gewoonte om mensen per kaart uit te nodigen, maar het ging nog even door.

Wat is je programma voor je verjaardagsfeest?
– Pardon…
De agenda voor het feest.
– Hoezo een agenda, dat mag je me even uitleggen?
Wat gaan we doen, hoe laat begint het, hoe laat eindigt het, wanneer komen de kado’s, wanneer zijn de speeches.
– Het is een verjaardag, geen trouwerij.

Heb ik uitgelegd dat ik gewoon dacht aan een verjaardag, ik geef iedereen taart en dan zien we wel, gewoon muziek, mensen praten met elkaar en het wordt vanzelf gezellig. Maar dat kon echt niet, op die manier was iedereen na een half uur al weg. Er moest echt een agenda komen, ik was niet overtuigd, maar we zijn in Afrika, we doen het op jullie manier. Toen moest ik een agenda maken, maar gezien ik geen idee heb wat ze verwachten op een verjaardag heb ik dat maken van die agenda weer heel snel uitbesteed. Of ik dan wist wat voor spel ik wilde doen, geen idee maar miss Kichwmanba die duidelijk vaker met dit bijltje gehakt had wist wel wat. Na mijn welkomst speech zouden de kaarsen uitgeblazen worden (er is dus iemand naar Kichwamba gelopen om 35 kaarsen te kopen), daarna zouden we taart eten en daarna kwam de jokebox , een doos met vragen gaat rond, als de muziek stopt dan moet degene die de doos heeft er een papiertje met een vraag uithalen, vragen als: Make the baby happy, which age has the baby (die vraag werd bedacht nadat er 35 kaarsen gekocht waren en die mocht ik toen dus niet meer uitblazen), sing a song, dance with the baby, en meer onzin vragen, het was een leuk spel.

Taart

Ik had tegen iedereen gezegd rond acht uur maar iedereen was veel te vroeg, dat was vreemd en onverwacht, lastig ook want ik was nog lang niet klaar, ik had chips gekocht wat nog in schalen moest, ik had worst gekocht wat warm gemaakt moest worden en ik had komkommer wat nog gesneden moest worden. Ik had ook bedacht dat ik alles gewoon op tafel wilde zetten zonder gedoe van iedereen voorzien van een hapje en een drankje, iedereen pakt gewoon wat hij drinken wil. Ik had één krat bier (één biertje per persoon) een fles wodka (voor niet bier drinkers om te mengen met fris), zeven twee liter flessen cola en Fanta, Appelsap en Ananas sap. twee taarten, drie zakken chips, twee zakken pinda’s, twintig gevulde eieren en twintig hotdogs in kleine stukjes gesneden en als reserve had ik nog een doos water. Ruim voldoende voor de dertig personen die er waren dacht ik, Annet en miss Kichwamba hadden twijfels of het wel zo’n goed idee was om iedereen zelf te laten pakken maar ik zag geen probleem. Maar vijf minuten nadat er gezegd was dat iedereen voor zichzelf moest zorgen snapte ik wat ze bedoelden. Alles was schoon op. Er was echt helemaal niks meer, alle zeven flessen fris waren leeg, chips was, maar dat de wodka en de eieren al binnen een minuut weg waren had ik niet verwacht. Gelukkig had ik nog een doos water. Daarna kwamen de cadeaus, ik had geen cadeaus verwacht dus was blij verrast en heb een paar leuke dingen gekregen. Maar niet iedereen had cadeaus want niet iedereen wist dat ik jarig was en een feestje gaf, vond ik geen probleem maar dat vonden zij wel, het was trouwens wel mijn eigen schuld want dan had ik maar kaarten moeten geven, nu wisten ze niet dat ik jarig was. Maar uiteindelijk heb ik van iedereen wat gekregen, meestal wel mijn eigen spullen of andere onzin dingen maar dat was wel weer erg grappig. De taart was ook anders dan verwachte, misschien een dag oud maar ik weet zeker dat ik de ramen er mee in had kunnen gooien (nu zijn de ramen hier ook niet heel sterk), ik heb mijn stuk met moeite weg gekregen. Over ramen gesproken, tijdens mijn afwezigheid zijn ze begonnen met de ramen te vervangen, glas inclusief kozijn. Dat gaat niet zo snel, in de keuken, kleine slaapkamer en het berghok hebben ze nu al wel de kozijnen vervangen maar het glas zit er nog niet in. Nu heb ik dus twee open gaten in mijn keuken wat betekend dat het gas net zo hard weer uitwaait als ik het aansteek. Maar het wordt wel mooi, ik denk dat als ik in januari wegga dat het dan wel klaar is.

Het was best gezellig

Zed, Joseph en Hillary, tweedejaars klas ICT, oftewel de heren die ik twee keer per week wat probeer uit te leggen over netwerken.

Het hele feest was gewoon leuk, alleen erg kort, om elf uur gingen de laatsten weg. Vond ik vroeg maar er werd mij verzekerd dat het echt een leuk feest was en dat om elf uur stoppen heel normaal was, daarbij was ook dat mijn eigen schuld want ik had geen agenda met een eindtijd gemaakt. Vreemd was ook dat veel mensen komen en gaan zonder hallo te zeggen om afscheid te nemen. Dat is ook hier niet heel gewoon maar volgens Annet komt dat gewoon omdat de meesten bang/verlegen/of iets dergelijks voor me zijn. De regen was nog wel gekomen maar het was maar vijf minuten en stelde weinig voor, toch vond de Kapitein (ik weet niet eens hoe hij heet, spreek hem elke dag) het nog wel nodig om te vertellen dat hij gelijk had. Toen iedereen weg was bleek er in die paar uur wel een enorme bende te zijn gemaakt, maar dat is ook alweer bijna verleden tijd (ik heb drie dozen afval, maar ze doen hier niet aan afval ophalen, ik moet dus gewoon hier achter het huis in het gat gooien, maar ik heb er nog steeds moeite mee om plastic gewoon naar buiten gooien).

Was een leuke verjaardag, een jaar ouder maar aangezien iedereen me hier tussen de 20 en 25 schat is het hier nog niet zo heel erg. Iedereen bedankt voor de mails en telefoontjes, de krabbels op Hyves kan ik helaas niet lezen vanaf hier maar ik geloof vast dat die ook allemaal leuk zijn.

Al mijn interviews zijn gedaan, ben bijna klaar met uitwerken, heb ik nog twee dagen voor want dan ga ik naar Kampala, een meeting over aanschaffen van software, wilde ik bij zijn omdat ze een aantal software pakketten gaan kopen die van belang kunnen zijn voor het project. Ik ben nu officieel uitgenodigd door de principal dus dat gaat goed komen (de vorige meeting had ik mezelf uitgenodigd en dat is toch niet helemaal de bedoeling hier).