Rare week

Na mijn vorige stukje een aantal reacties gekregen, onder andere dat ik hier wel op mijn plek ben en het me hier goed bevalt. Dat is ook zo, maar er zijn genoeg momenten dat ik echt wel afvraag wat ik hier doe, momenten die ook echt niet leuk zijn.  Volgende lange stuk is meer voor mij om wat frustraties weg te schrijven dan om een leuk stukje te schrijven. Het plaatje hierboven is ook een willekeurig plaatjes van mannen die hun dagelijkse/wekelijkse/maandelijkse wasbeurt hebben.

Zo’n terugkerend moment is de was. Twee maanden heb ik dit laten doen maar degene die dit deed maakte de was eerst smeriger (verzamelen in het zand), gebruikte bijna een fles wasmiddel per was en hing alles zo gekreukt op dat ik er nog steeds veel werk aan had. Ik dacht het echt beter te kunnen en dat is ook zo. Warm water en een uur weken doet wonderen. Toch ben ik er altijd wel bijna drie uur mee bezig. Gelukkig heb ik voldoende kleren hier dat ik het maar eens per twee weken hoef te doen. Maar het zijn niet de leuke momenten, geld trouwens voor het meeste huishoudelijke werk hier.

Even naar de dokter is ook een gedoe hier. In Arba Minch was ik gestoken door een insect. Geen idee wel insect maar de buld was oranje, werd later rood werd met een rand er omheen.  Ik had er geen last van maar toen het wel erg lang duurder voor het beter werd en iedereen (blanken althans) riep dat ik echt naar de dokter moest ben ik maar gegaan. Ik had de procedure al gehoord, was ook de reden dat ik niet zoveel haast had. Je hebt de keuze als je naar de dokter gaat. Je kunt naar het ziekenhuis of naar de privé kliniek. Ik koos voor het laatste, daar moet je wachten maar dat duurt geen dagen. Dat je in het ziekenhuis zo lang moet wachtten komt omdat de artsen liever in een prive kliniek werken. Artsen zijn verplicht om in een publiek ziekenhuis te werken maar mogen daarnaast wel bijverdienen. Daardoor komt het dat goed opgeleide specialisten vaker “huisarts” spelen dan het werken in het ziekenhuis om te doen waar ze voor zijn opgeleid.

Naar de dokter, een boek gaat mee. Eerst wordt je in geschreven, daarna betaal je 30 birr  (1 euro 50) voor een consult. Je neemt plaats in de wachtruimte (buiten) en wordt vanzelf geroepen. Ik had het tijdstip goed gekozen en hoefde maar een uur te wachten. Na een minuut stond ik weer buiten, want ik moest naar de dermatoloog. Die was echter niet aanwezig. De volgende dag moest ik om 12 uur terug komen. Was nog even onduidelijk of dit 6 uur ’s ochtends, 12 uur ’s middags om 6 uur ’s avonds was. Maar dit was ’s avonds. Nadat de arts zijn werkdag in het ziekenhuis er op had zitten. Er was gewaarschuwd dat ik vroeg moest komen. Volgende dag een uur te vroeg weer met boek naar de kliniek. Weer eerst betalen, 70 birr voor het consult. Daarna in de wachtruimte. Redelijk vlot was ik aan de beurt, een echte arts die me eerst 5 minuten negeerde omdat hij een tijdschrift nog niet uit had.  Hij wilde een monster, weer eerst naar de kassa om nu 110 birr af te rekenen. Daarna wel gelijk aan de beurt. Dat monster ging snel en ik zal de uitslag na 5 minuten al naar buiten komen met een zuster. Ik was positief dat ik snel weer aan de beurt was. Maar dat was verkeerd gedacht, ik moest gewoon weer op mijn beurt wachten en er waren nu velen voor mij. Ik hield wel goed de zuster in de gaten want die hield mijn uitslag bij zich, daar kwamen steeds meer papieren bij maar ze ging niet naar de arts. Gelukkig viel dat proces iets te sturen, ik hield de deur van de arts goed in de gaten (alle artsen kamers komen uit op de open wachtruimte) toen die de deur na anderhalf uur wat langer open bleef gelijk die zuster daar op attent gemaakt. Toen was ik ook snel aan de beurt, was er niets aan de hand en hoefde ik alleen even een zalfje te halen. Uiteraard eerst met het recept langs de kassa en daarna pas naar de apotheek.

Bovenstaand is vervelend maar hoort er bij. Soms is een hele week niet fijn, vorige week was zo’n rare week. Wel goed begonnen met een leuk feestje in het weekend, erg internationaal en bijna iedereen had eten meegebracht. Kartoffelsallad met pasta en Koreaanse groente sushi (ben de naam vergeten) is best een goede combinatie, althans volgens de buitenlanders die er waren. De hele geit die daarna in willekeurige stukken geroosterd werd viel beter in de smaak bij de Ethiopiërs.

Het college heeft een niet werkend Wifi netwerk, een aantal onderdelen heeft waterschade en moet vervangen worden. In het geheel vervangen is erg prijzig, dus ik hoopte onderdelen te kunnen vinden om zo de kosten in de hand te houden. Het makkelijkst zou zijn deze online te bestellen maar zover zijn we hier nog niet. Je gaat winkelen in Addis Abeba, twee mensen van finance gaan mee om te betalen en te zorgen dat het juiste bonnetje terug komt. Iedereen hier is dol op deze tripjes want je krijgt extra geld (allowence) voor de trip, je dient dan je eigen eten en overnachting te betalen, maar dat kan ruim uit. Vanaf de eerste week dat ik op het college werk, werd gezegd dat we de week naar Addis gaan, dit herhaalde zich elke week. Vorige week maandag, werd dit ook weer gezegd en toen ben ik het zelf maar gaan regelen. Het bleek dat diezelfde dag nog een transport naar Addis Abeba ging en ik kon mee, mijn IT collega kon dan niet mee maar dat was ook niet per se nodig. Vertrek was na de lunch, nu veranderd hier continue alles, dus ik wachtte nog even af. Vlak voor de lunch werd bevestigd dat we nog steeds na de lucht zouden gaan. Toen pas hotel geregeld en naar huis gegaan om mijn tas te pakken, toen ik een uur later terug was op het werk bleek dat het toch al wel laat was en dat het beter was om de volgende ochtend te vertrekken. Dat word je niet verteld, daar moet je naar vragen. Informatie wordt hier nooit zomaar met je gedeeld.

(zo kan het zijn dat je op een ochtend om zeven uur een sms krijgt met de mededeling dat ik wel de gate goed moet sluiten want anders ontsnapt de puppy, daar was de vorige avond ook nog geen sprake van geweest, hij is wel erg leuk)

Om 5 uur precies op dinsdagochtend zou de chauffeur bij mijn huis zijn om me op te halen. Op zo’n moment weet je dat de kans erg klein is dat de chauffeur er om 5 uur zal zijn en dat je blij mag zijn als hij er om 6 uur is.  Om daar zomaar van uit te gaan is ook niet handig want dan zal je weer zien dat je een Ethiopiër bent tegen gekomen die wel op tijd is, die bestaan namelijk wel. Dinsdag ochtend erg vroeg de wekker en bij kaarslicht (dus ook geen koffie L ) aan het wachten op de chauffeur. Deze was er om 20 over 6. Op zich valt dat nog wel mee ook maar ik kan het minder waarderen zo vroeg in de ochtend. Het zijn ook van die dagen dat je van te voren weet dat het geen leuke dag zal worden en dat je deze dag maar zoveel mogelijk over je heen moet laten gaan. Vertrokken in een erg oude, erg oncomfortabele auto (of ik ben gewoon te groot) en na andere collega’s te hebben op gehaald richting Addis. Na een half uur wordt er gestopt, er blijkt nog van alles mis te zijn met de auto wat eerst gerepareerd moet worden, dat gebeurd gewoon aan de kant van de weg waar iemand al erg vroeg op klanten zat te wachten. Communicatie is dus niet het sterkste punt hier en er wordt je niets verteld tenzij je er om vraagt. Na de nodig reparaties weer onderweg om na een half uur te stoppen voor ontbijt. Op zich niets mis met ontbijt maar er werd net zo lang gezocht tot een eettentje met slagerij gevonden was. Je deelt hier altijd de maaltijd, best een leuke manier van eten maar liever wel met mensen die ik een beetje ken en niet met slecht geroosterd vlees als ontbijt. Om negen uur konden we verder. Al twee en half uur onderweg maar nog steeds op 45 minuten afstand van Hawassa. Een uur later werd er weer koffie gedronken en waren we bij de 70km echte snelweg die Ethiopië heeft.

Die snelweg is wel apart, heb ik niet eerder gezien in Afrika en ik had het idee dat het voor de chauffeur ook de eerste keer was. Hij rijdt twee keer verkeerd en ook het begrip invoegstrook leek hij niet te kennen. De snelweg zelf was wel even een verademing. Zes rijstroken strak asfalt, even geen gehobbel, onverwachte gaten in de weg of onverwacht overstekende koeien. Het valt dan wel op hoe verschrikkelijk slecht de auto’s zijn. Dat valt op de normale wegen minder op omdat die wegen ook slecht zijn, maar op de snelweg was de chauffeur nog steeds als een gek aan het sturen om rechtdoor te gaan. Het meeste andere verkeer zag je ook licht slingerend over de snelweg gaan.

De snelweg is nog niet helemaal af, de laatste 10 kilometer gaat over een smalle, slechte en erg drukke weg. Over deze 10 kilometer hebben we twee keer zo lang gedaan als over de 70 km snelweg. Een paar km Addis gevraagd wat het plan was. Dit was eerst een paar inkopen doen voor de administratie om daarna mijn IT spullen halen.

Maar dat klopte niet, want het was net na 12 uur en er moest eerst geluncht worden, ik heb geopperd dat het ontbijt nog niet lang geleden was en dat we misschien beter eerst de inkopen konden doen om daarna te gaan eten maar ik werd alleen maar glazig aangekeken. Of dit was omdat ze niet verstonden wat ik zei of omdat ze niet konden begrijpen waarom iemand niet zou willen lunchen weet ik niet. Maar na een uur lunch en daarna nog een half uur rijden waren we om 14.00 uur op de plaats van bestemming. De netto reistijd was nog geen vier uur, maar over de 250km lange tocht hebben wij zeven en half uur over gedaan. Allemaal met mijn knieën ongeveer in het dashboard. De spullen die het college nodig had waren snel gevonden en daarna konden we op zoek naar de wifi spullen. Ik wist ongeveer waar ik zijn moest om de meeste kans van slagen te hebben. Echter wisten mijn finance collega’s het beter en brachten me het eerste half uur naar alle kleine kantoorwinkeltjes die ook wel eens een toner verkochten. Na drie kwartier had ik ze eindelijk overtuigd dat we echt naar een ander soort winkel moesten maar nadat de eerste twee winkels die we daar bezochten ook niet hadden wat ik zocht waren zij er wel klaar mee. Wat ik nodig heb zou niet te krijgen zijn in Addis. Daar twijfelde ik zelf ook over maar na deze hele vervelende dag was ik niet van plan om snel op te geven. Wat mij betreft mochten ze gaan, ik belde wel als ik het gevonden had. Was niet nodig, de volgende computer shop had gewoon wat ik nodig had. Daarna moesten ze me naar mijn hotel brengen, maar alles duurde ze nu te lang, zij waren duidelijk blij dat ze van mij af waren en ik heel erg blij dat ik van hun af was.  Ik heb toen ook aangegeven dat ik niet met ze terug naar Hawassa zou rijden. Vonden zij geen goed idee, maar ik ging liever met de bus terug en had dan ook nog wat tijd om wat inkopen voor mezelf te doen, daarbij was ik uitgenodigd voor Koningsdag op de ambassade en ik was nog aan het twijfelen of ik daar heen zou gaan (VSO stopt al in augustus en ik heb nog niet de behoefte om terug te gaan, beetje netwerken hoort er dan bij).

Een dag in Addis dus, toevallig bleken vrienden ook in Addis te zijn. Een gezin met drie kleine kinderen die hun vertrek aan het voorbereiden was. ’s Avonds met ze gegeten in Hotel Ghion waar ze verbleven, midden in het centrum van Addis. Daar kwam ook het nieuws dat vanaf woensdag het land drie dagen in rouw zou zijn vanwege de 30 Ethiopiër die vermoord zijn door IS, de video hiervan wordt op veel plekken doorlopend vertoond en iedereen is dan ook boos. Op IS, de overheid, op de oppositie, op de Ethiopiërs die zo nodig weg moesten, er is veel boosheid en onvrede in dit land. De dag erna zou er een grote door de overheid georganiseerde bijeenkomst zijn om deze vermoorde Ethiopiërs te herdenken. Zowel VSO als de Nederlandse ambassade hadden gewaarschuwd dat dit kon uitlopen in geweld en dat iedereen ver uit de buurt moest blijven. Het genoemde hotel grenst echter aan het plein waar de bijeenkomst zou zijn en het genoemde gezin wilde dus weg, ze gingen dit regelen nadat ik weg was.

De volgende dag was het rustig op straat, ondanks dat heel veel winkels dicht waren heb ik kunnen kopen wat ik wilde. Bij de koffie in de zon even geïnternet en gelezen dat de bijeenkomst niet geweldloos is verlopen. Toch even gebeld of vrienden en kinderen nog een ander hotel gevonden hadden. Dat was niet het geval, ze konden de avond ervoor niet meer weg en zaten opgesloten in het hotel. ’s Ochtends was er in de buurt geschoten en was het hotel bestormd door mensen die een veilig heenkomen zochten. Het was voor hun een ernstig angstige dag. Dat alles op nog geen 2 km afstand van waar ik juist een erg rustige dag had gehad. 7 politie and 49 demonstranten zijn officieel gewond, honderden mensen zijn opgepakt (‘s avonds lag de hele stad in het donker, stroomstoringen gebeuren vaak, maar stadsbreed zelden, volgens geruchten opdat de politie makkelijker demonstranten kan oppakken en vervoeren).

Koningsdag was vanwege al het gedoe verplaatst, daar wilde ik niet op wachten en omdat ik van deze vrienden een lift kon krijgen naar Butajira ben ik de dag erna vertrokken. In Butajira getwijfeld of ik daar een nacht zou blijven maar de “foute” keus gemaakt om gelijk door te reizen naar Hawassa. Niet heel fout, maar het tweede stuk van de reis duurde vijf uur waar het in drie uur kan. Militaire politie die streng controleerde en alle voertuigen uitgebreid onderzocht, daardoor pas na 9 uur in Hawassa. Dan is het duidelijk minder veilig op straat wat wel bleek toen ik aan het wachten was op een taxi en iemand een poging deed mijn rugzak leeg te halen (gelukkig een mislukte poging). Ik was blij dat ik thuis weg was.

Een dag later was de weg tussen Ziway en Shashemenie een aantal uur afgesloten. Had ook te maken met geweld, al was dit na aanleiding van een voetbalwedstrijd. Ik begin steeds meer te merken dat het geweld hier wel erg dicht bij de oppervlakte ligt. Gezien de komende verkiezingen hoop ik dat dat allemaal goed gaat. Waar ik in het begin de waarschuwingen omtrent de verkiezingen nog wel wat overdreven vond (mede omdat iedereen hier roept dat het rustige verkiezingen worden) begin ik nu toch wel geloven dat het inderdaad onrustig kan worden. VSO zal gelukkig altijd zorgen dat ik veilig ben.

Het fijne van Hawassa is dat het na zo’n week het maar 15 minuten fietsen is naar een hele andere wereld.

 

Al mocht ik daar vernemen van de aardbeving in Nepal, ik ben daar maar vijf maanden geweest maar toch veel mensen daar leren kennen, collega’s en vrienden. Erg van het nieuws geschrokken en ik hoop dat het goed gaat met iedereen en snel deze klap te boven komen. Facebook kwam nu ook eens van pas. Van een aantal mensen in ieder geval gelezen dat het relatief goed met ze gaat.