Gevangenis

Het plaatje hierboven is niet helemaal in overstemming met de titel van dit blog, de titel gaat over een echte Afrikaanse gevangenis. De meeste mensen zullen bij een Afrikaanse gevangenis niet denken aan de westerse variant. Ik ook niet, in mijn verbeelding zal een Afrikaanse gevangenis ook niet anders dan verschrikkelijk plek zijn. An, een Ierse VSO collega een straat verder op gaat vanuit de katholieke kerk elke zondag naar de gevangenis om met gevangenen te bidden en om op andere manieren ondersteuning te bieden, ze heeft bijvoorbeeld dekens ingezameld. Haar verhalen over de gevangenis van Hawassa klopten met mijn verbeelding, het is volgens haar verschrikkelijk daar. Ze krijgen weinig eten, leven opgekropt op elkaar. Ondanks dat ik verschikkingen niet zo nodig hoef te zien en ook wel mijn bedenkingen bij ramptoerisme heb was ik ook toch wel erg nieuwsgierig naar de gevangenis, ik was erg welkom om een keer mee te gaan op een zondag.

De zondag die wel geschikt was, was een zondag waar een (relatief) kort bezoek gepland was. Er was kinderkleding gekocht voor de kinderen in de gevangenis. Moeders die in de gevangenis zitten hebben hun kinderen bij zich (die gaan dus niet naar school). Voor 20 kinderen kleding in twee grote tassen werden meegenomen, dit heeft een zeker gewicht, dat samen met 30 graden en een half uur berg op wandelen maakte dat ik wel begreep waarom ik die zondag mee mocht (met alle plezier heb ik die tassen gedragen). We waren met zijn drieën: An, een non en ik. De gevangenis was compleet anders dan ik had verwacht.

Ik verwachte een cellen complex waar te veel gevangenen in te kleine bloedhete cellen op elkaar gepakt zouden zitten. Maar ik heb geen cellen gezien (wat niet betekend dat ze er niet zijn). Wat ik wel zag was een groot terrein met een houten omheining van palen, geen prikkeldraad of camera’s. We liepen ook zo naar binnen, binnen het terrein een aantal gebouwen en een lange rij wachtende mensen. Bij de beveiliging mijn telefoon ingeleverd (ik had heel graag een paar foto’s gemaakt), portemonnee en sleutels mochten mee naar het vrouwen gedeelte. Hier eerst naar toe om kleding uit te geven. Dat was weer een houten omheining, nog steeds zonder prikkeldraad maar wel met een paar vrouwelijke bewakers waar je bang van wordt. Dat met hun niet te spotten valt was wel heel erg duidelijk. Toch wonnen ze het niet helemaal van de 76 vrouwelijk gevangenen. Als vrouw kom je niet zo gemakkelijk in de gevangenis, je moet wel erg crimineel zijn wil je hier terecht komen, dat criminele straalden ze ook erg uit (An had één van de eerste keren dat ze hier was wat snoep mee genomen voor de kinderen, deze hebben dat snoep niet gehad, de vrouwen gingen met elkaar op de vuist en hebben de zoetigheid in zeer korte tijd zelf soldaat gemaakt). Maar dat zag ik pas was later, het eerste wat ik zag toen ik door het hek ging was niet heel anders dan de meeste compound waar kinderen wonen. Spelende kinderen en heel veel waslijnen vol met was. Het leek allemaal erg gemoedelijk, maar dat was schijn. De bewaaksters hadden hun handen vol om de vrouwen rustig te houden, er viel wat verdelen. Vanuit “de kerk” door het raam kleding uitgedeeld. Een paar weken eerder was een lijst gemaakt en er was precies de kleding gehaald die nodig was, de juiste maten op naam, dit maakte het uitgeven makkelijk en redelijk snel. Het was mooi om te zien hoe blij kinderen en de moeders hier mee waren. De transformatie van een kind in lompen naar een kind in schone nieuwe kleding is zodanig goed dat ik er even geen passend woord voor kan verzinnen.

Daarna naar de mannen afdeling, ik had al begrepen dat dat een ander verhaal was. Dat klopte. 3000 mannen en allemaal vriendelijk. Als man is het heel gemakkelijk om in de gevangenis te komen, het overgrote deel van de mannen zit hier omdat ze een gezin te onderhouden hebben en daarvoor wel eens over de grens moeten gaan maar in essentie geen verkeerde mensen zijn. Ethiopië blijft een straatarm land. De compound was erg groot, voetbal velden, tafeltennis, volleybal, muziek cafe en net als op straat schoenpoetsers en andere “winkeltjes”. Ook heel erg veel mannen, maar die hielden allemaal afstand en waren vriendelijk. We liepen gelijk door naar de kerk, althans een simpele ruimte die hiervoor dienst doet, deze is gebouwd door de gevangen zelf. Ongeveer 80 mannen hier zijn katholiek en deze komen elke zondag voor een korte dienst en om te praten met de zuster. Ook weer allemaal vriendelijke mannen die er geen van allen uit zien als crimineel. De dienst was kort en mooi om te zien. Zodra er hier muziek is begint alles bij iedereen te bewegen en dat maakt een kerkdienst als deze niet onprettig.

Ik ben met een positief gevoel hier weggegaan, niet dat het hier niet erg is. Eten wordt nauwelijks in voor zien. Je krijgt net te veel om niet te verhongeren en bent afhankelijk van vrienden en familie om eten te brengen (vandaar de lange rijen ) maar dat is nog altijd beter dan in het ziekenhuis liggen waar je helemaal geen eten krijgt. En ja, de slaap vertrekken zijn klein, maar je hebt een dak boven je hoofd als het regent en is het niet heel anders dan de slaapvertrekken zoals de studenten in Oeganda hebben op de UTC waar ik werkte. Misschien ben ik ondertussen teveel gewend aan al het leed hier en heeft An gelijk dat het in de gevangenis verschrikkelijk is (ik heb het ook alleen maar kort oppervlakkig gezien) maar ik was positief verrast over de omstandigheden. Wat ik dan wel negatief vind is dat met uitzondering van de kinderen, gevangen alleen kleding of dekens krijgen van de katholieke missie als ze katholiek zijn. An zegt dat ze iedereen wel willen helpen, maar daar simpelweg de middelen niet voor hebben. Daar zit ook wel wat in en uiteraard is het goed dat voor sommigen het leven wat aangenamer wordt gemaakt.

Dan de foto aan het begin, een bruggetje van de gevangenis naar dat mooie plaatje weet ik even niet daarom even terug naar mijn vorige blog. Deze was niet al te positief. Normaal, net als overal is het niet altijd even prettig en makkelijk maar dat betekend niet dat het me niet bevalt in Ethiopië. Het leven is prettig hier en het bevalt me erg goed (mijn eigen bewijs hier voor is dat ik al vijf maanden geen wekker heb gezet en me nog geen dag verslapen heb, iets wat in NL onmogelijk is), ik hoef hier dan ook absoluut niet weg, maar ik moet helaas wel. Waarvoor ik hier ben, werken aan het ziekenhuis systeem, is niet mogelijk en wat ik nu doe is leuk maar geen VSO project. Verlenging zit er niet in wat betekend dat ik eind augustus terug zou moeten naar Nederland.

Dat wil ik niet en maanden geleden ben ik al begonnen met het bezoeken van vacature sites. Letterlijk de eerste vacature die ik tegen kwam was ook gelijk de perfecte vacature. Leidinggevende IT functie in Kenia bij een Amerikaanse Social Enterprise (maatschappelijke onderneming). De procedure was erg lang, ik heb er een aantal stevige werk opdrachten voor moeten doen, deze heb ik gelukkig zodanig gemaakt dat ik afgelopen week een paar dagen naar Kenia ben geweest om voor beide kanten te bekijken of er een klik was. Die was er, ik ben erg enthousiast over de organisatie (Komaza) en zij blijkbaar over mij want van de ruim 200 sollicitanten die voldeden aan de eisen ben ik de degene die daar aan de slag gaat voor de komende drie jaar, ik ben blij dat ik wat langer in Afrika blijf. Ik zal in een volgend blog wat meer over Komaza vertellen, Ik hoop er na een korte vakantie in Nederland over een week of vier te beginnen, beetje afhankelijk van hoe snel ik alles georganiseerd krijg. Wat hebben die foto’s  hier dan mee te maken? De ongelofelijke bonus die bij deze baan hoort is dat Komaza in Kilifi is gevestigd. Een stad 60 km ten noorden van Mombasa aan de Indische oceaan. Palmbomen, sneeuwwitte stranden, koraal en heel veel zon horen bij Kilifi als weilanden en fietspaden bij Nederland. Ik heb er zin in!