Losse eindjes

Ethiopië is een erg mooi land, ik had daar alleen nog niet zoveel van gezien want daar had ik nog alle tijd voor. Dat liep even anders omdat ik binnenkort verwacht wordt in Kenia. Na het werk op het collge afgerond te hebben en voordat ik in Addis moest zijn had ik een week over. Deze week nog heel wat mooi Ethiopië gezien. Vandaar veel foto’s in dit stukje. De foto hierboven is Lalibella.
Het voordeel van regelmatig loges hebben is dat je ook wel eens wordt terug uitgenodigd. Katie, Amerikaanse peacecorps vrijwilliger die een paar keer gebruik had gemaakt van mijn logeerkamer had me uitgenodigd om naar Dodola te komen (anderhalf uur vanaf Hawassa) om per paard een trek te doen in de bossen en bergen rond Dodola. Ik had wel wat twijfels over op een paard zitten maar die twijfels heb ik genegeerd. Na wat onwennigheid en paarden die ook zeker twijfels hadden (mijn paard vondt mij toch wel een beetje zwaar en alle drie de paarden wilden rechtsomkeert maken toen ze in de gaten kregen waar de reis naar toe ging) werd het een plezierige tocht. In het eerste deel langs boeren die op het land aan het werk waren en daarna het bos in. Het blijft me verbazen dat al het vee hier vrij en door elkaar loopt. Dat zie je in de stad, koeien en schapen lopen overal vrij rond en in Dodola is dat helemaal het geval. Overal liepen paarden, koeien, ezels, schapen en geiten. Het heeft wel wat.

Ik had wel de fout gemaakt zo weinig mogelijk mee te nemen, dag één per paard omhoog en dag twee te voet weer terug (we hadden zadelpijn ingecalculeerd). Kou was verwacht dus wel een trui en jas meegenomen maar een extra spijkerbroek leek me niet nodig. Dom, want regenseizoen. Eenmaal in het bos duurde het ook niet lang of het begon te regen. Dat had in het begin wel wat, paardrijden in de regen, dat werd anders toen het een echte tropische begon te regenen maar de regentemperatuur absoluut niet tropisch was. Geschuild bij een boer, het armste van het armste maar we waren erg welkom. Binnen was een vuur en daar kropen we bijna in, een schoorsteen was er niet dus toen de regen ophield blij dat we naar buiten konden.

De paden in het bos waren veranderd in modderige rivieren, de paarden glibberden alle kanten op dus was ik blij dat we waren gaan wandelen, al glibberden wij net zo hard. Uiteindelijk aangekomen bij de hut waar we overnachten, Daar werd door de eigenaar (boer die daar woont) een groot vuur gemaakt waar we (onderweg een Duitser tegen gekomen en er waren al twee Britten) probeerden warm te worden. Dat is niet gelukt, iedereen was nat en de temperatuur ging richting het vriespunt. Het was dan ook op 3200 meter hoogte. Ik ben sinds ik als kind bewust in de modder speelde ook nooit meer zo koud, nat en smerig geweest. Nu anderhalve week later ruik ik volgens mij nog steeds naar nat verbrand hout.

De volgende dag terugwandelen was een stuk aangenamer, het had niet meer geregend en alle modder was weg, bij elke stap werd het ook wat warmer. Ondanks de regen en de kou was het geweldig.

Terug in Hawassa was het zomer, eerst nog een halve dag in de zon gelegen om weer warm te worden en daarna gaan pakken en schoonmaken. Met Ann (VSO collega) zou ik naar Lalibella gaan, omdat we daarvoor via Addis Ababa reizen en ik daarna in Addis moest blijven vanwege visa, exit gesprekken en dergelijke was dit het afscheid van Hawassa. Een goed afscheid met nog een laatste rondje fietsen door de stad, een biertje drinken aan het meer en wat eten bij mijn favoriete restaurant.

Lalibella is geweldig, het is een dorp een uur vliegen ten noorden van Addis, beroemd vanwege haar kerken. Deze kerken zijn niet gebouwd maar uitgehakt uit rots en berg. Elf in Lalibella zelf en dan nog een aantal in de omgeving. Ann en ik hebben alleen de kerken in Lalibella bekeken. Erg indrukwekkend en knap gedaan. Het schijnt dat alle kerken ongeveer duizend jaar geleden in 23 jaar zijn uitgehakt. Bezoekje waard, al geld ook hier (althans voor mij) heb je één kerk gezien dan heb je ze allemaal gezien.

Ik was meer onder de indruk van de omgeving, zo anders dan Hawassa of wat ik eerder gezien heb in Afrika. Prachtig, ook de mensen zijn er wat vriendelijker dan ik gewend ben. Dan merk je toch wel verschil tussen verschillende bevolkingsgroepen (Hawassa is Sidama tribe en Lalibella Amhara tribe).

Dan nu een week in Addis Ababa, met weinig te doen, althans dat dacht ik van te voren en ik zag er een beetje tegenop om hier een week “opgesloten” te zitten, maar dan blijkt dat je in de korte tijd dat ik hier bent toch wel wat mensen heb leren kennen en dat mijn laatste week hier erg plezierig is. Ik ga met een goed gevoel weg en kijk ook gigantisch uit naar mijn nieuwe werk in Kenia. Dan nog een paar losse eindjes die wel het vermelden waard zijn.

De eerste is de politie. Ik ben één keer met de politie in aanraking gekomen en dat was gelijk een hoop frustratie. Ik weet niet meer waar naar toe maar ik zat op de fiets en ik zag een jongen langs de weg liggen, dat is niet vreemd, mensen liggen op de meest vreemde plaatsen maar bij deze jongen kwam schuim uit de mond. Tenzij hij een grap aan het uithalen was (ze hebben hier soms vreemde humor) is dat niet goed. Één wat rustiger weg en ik wist dat niemand zou stoppen, ik was ook niet gestopt maar het negeren kan ook niet. Vlakbij (200 meter) om de hoek waar deze jongen lag is het hoofdbureau van politie in Hawassa. Voor het bureau “hangen” altijd een heleboel agenten rond. Ik fietste er naar toe om even te melden dat verderop een jongen lag die hulp nodig had en dat ze beter even konden gaan kijken. Dat klinkt heel simpel en logisch maar het heeft me anderhalf uur gekost en toen had ik ze nog niet zover dat ze er heen gingen. Een voorbijganger moest eerst voor mij vertalen want niemand van de 20 agenten voor de deur verstond Engels, toen duidelijk was waarvoor ik kwam werd ik mee naar binnen genomen en moest het verhaal aan een hoger geplaatste agent vertellen. Ondanks dat het maar 200 meter daarvandaan was en een boel agenten zich verveelden was een ander bureau verantwoordelijk voor die straat. Niet onverwacht deden de telefoon lijnen het niet en toen me na anderhalf uur gevraagd werd om na de lunch terug te komen heb ik na nog een keer verzocht even heen te gaan het opgegeven, dit in de hoop dat in de tussentijd anderen zich over deze jongen hebben ontfermd. Al heb ik me daar wel erg schuldig over gevoeld, ik wist even niet wat ik anders kon doen.

Ander dingetje, stuk grappiger, ik ben blank en daarom ben ik rijk. In Hawassa kennen ze me en is dat niet zo’n probleem. In Addis is het echter elke keer weer een heel gedoe om een taxi te krijgen want in eerste instantie worden zulke belachelijke bedragen gevraagd dat onderhandelen geen zin heeft. Dus loop je weg naar de volgende taxi (staan hier overal), die taxi chauffeur heeft gezien dat je bent weggelopen bij zijn buurman en begint dan te onderhandelen met een veel redelijker bedrag. Dat werkt echter niet als je aankomt op het vliegveld of met de “dure” bus uit Hawassa. Dan staan er heel veel taxi’s en er is een “onderhandelaar” die onderhandeld en dan een taxi aanwijst. Deze onderhandelaar begint met echt belachelijk bedragen. Vooral op het vliegveld, daar wordt er gewoon 20 dollar gevraagd voor een rit van anderhalve kilometer. Dit vraagt men met officiële prijslijsten in de hand (wordt naar gewezen maar is in het amhaars). Ik geïrriteerd dat ze me willen afzetten, zij geïrriteerd dat ik als rijke blanke moeilijk loop te doen. Tot dusver komt het er uiteindelijk op neer dat ik wel betaal wat ik wil betalen (wat nog altijd meer is dan Ethiopiers betalen) maar dat ik in ruil daarvoor de meest aftandse taxi mee krijg die ze hebben staan, kan ik eigenlijk wel waarderen, vaak hebben deze taxi’s dan wel weer de aller vriendelijkste chauffeurs waaraan je kunt zien dat ze het moeilijk hebben waardoor je uiteindelijk toch weer een behoorlijk fooi geeft en toch weer wat duurder uit bent.

Mijn laatste blog uit Ethiopië :-)