Kilifi

Kenia is ook dat op dinsdag in de krant staat dat donderdag een landelijke vrije dag is. Dit vanwege het bezoek van Paus Franciscus. Het is al tijden bekend dat de paus naar Kenia komt maar dat iedereen in het land daarvoor een “verplichte” vrije dag krijgt word pas twee dagen tevoren gecommuniceerd. Een onverwachte vrije dag betekend ook dat ik niks gepland had en dus geen excuus heb om mijn blog niet eens bij te werken. Was wel even lastig, wat kan ik vertellen, Ik heb ondertussen zoveel van Afrika gezien  dat ik me niet meer zo vaak verbaas of dingen mee maak die ik het vermelden waard vind. Dat is wel jammer.  Toch, even nadenken en ik weet wel wat te delen. Foto’s zijn weer lekker willekeurig en hebben weinig met het verhaal te maken.

Ik woon al weer ruim twee maanden in mijn eigen huis,  daarvoor woonde ik in een hostel (Distant Relatives). Een erg prettige omgeving waar ik al snel al het personeel kende. Het duurde dan ook niet lang voor ik uitgenodigd werd door Steve om bij hem thuis langs te komen. Steve werkt achter de bar bij Distant Relatives. Ik had alleen een uitnodiging om rond een uur of vier naar zijn huis te komen, dat huis staat in een dorp 15 minuten buiten Kilifi. Huis bleek een groot woord te zijn, hij is samen met zijn vrouw een school aan het bouwen, zij is schoolhoofd en geeft les, hij brengt zijn salaris in de school. Vier klaslokalen zijn nu klaar, als de lessen klaar slapen ze in de klas. Het “schoolplein” is hun huiskamer. Ze hebben geen electriciteit of water en in de klas zijn geen tafels en stoelen. Ze zijn erg trots op hun school want het is nu al de beste in het dorp (gebrek aan elektriciteit of stoelen zegt ook weinig over de kwaliteit van het onderwijs).

Leuke vrouw en twee jonge leuke kinderen die in tegenstelling tot de meeste kinderen hier niet bang voor mij zijn. Ik wist nog steeds niet of ik nou uitgenodigd was om wat te komen drinken, of dat ik voor het eten was uitgenodigd. Dat werd al snel duidelijk toen hij het“schuurtje” in ging en daar aan het lawaai te horen per ongeluk een kip een schop gaf. Het duurde bijna een volle seconde voor ik me realiseerde dat die kip niet geschopt werd maar geslacht en dat ik dus bleef eten. Het schuurtje was ook de keuken. Pilau met kip was het menu. Steve vertelde me toen ook dat ze een community school waren waar iedereen welkom was, als schoolgeld niet met geld betaald kon worden kon dat ook met goederen. Deze kip (eigenlijk een haan) was drie maanden schoolgeld voor een jochie van vijf. De pilau was erg lekker, dat gold niet voor de kip, taai en simpelweg niet lekker. Ik heb met moeite de kip opgekregen en ik kwam er niet onderuit om een tweede portie aan te nemen. Gelukkig mocht die in een stukje allumniumfolie mee naar huis voor de volgende dag. Ik voelde me schuldig dat deze in de vuilnisbak belande. Het contrast tussen rijk Kilifi en arm Kilifi is dan wel weer erg groot. Steve kan het niet anders dan het daar moeilijk mee hebben want zes dagen per week werkt hij tussen de “rijke” toeristen en Mzungus. Binnenkort moet ik zoals beloofd nog wel een keer langs om foto’s te maken van de school.

Verder is het leven hier plezierig, het is druk op het werk maar zodra ik van het werk weg rijd is het “vakantie”. Elke keer als ik over de brug rijd en water van de baai zie prijs ik me gelukkig met dat ik hier werk en woon. Het is wel warm, momenteel heel erg warm, daarom na het werk vaak zwemmen, in het zwembad, maar als het even kan in de baai. Niet dat dit veel verkoeling geeft want het zee en zwembad water is ook erg warm, toch is zwemmen na het werk erg lekker. Afgelopen zaterdag voor het eerst de baai overgezwommen en weer terug. Anderhalve kilometer zwemmen, in de baai zitten regelmatig haaien, dat wist ik, ik wist ook dat dit soort haaien niet zo groot zijn en niks van mensen moeten hebben. Mijn zwem maatje wist dit niet en nu hij het wel weet denk ik niet dat ik hem nog eens mee krijg. Alleen de baai overzwemmen is niet verstandig dus ik hoop dat ik hem van gedachten kan veranderen want ik wil dit wel vaker doen. Verder de weekenden op verkenning. Malindi, Mombassa en Nairobi ondertussen gezien. Morgen naar Diani beach. Danielle, collega van MCH is daar vakantie aan het vieren en dat is een goede reden om op de motor naar het zuiden af te reizen. (had ik geweten dat vandaag een vrije dag was, dan had ik het inderdaad anders georganiseerd). Zo is hier eigenlijk zelden een weeken

Wonen op distant relatives was leuk, veel mensen leren kennen in een erg korte tijd. Maar een eigen plek is ook wel fijn. Ik wist precies waar ik wilde wonen, aan het bounty witte strand van Kilifi. Helaas wil iedereen daar wonen en waren er daar geen huizen beschikbaar. Er waren sowieso maar erg weinig huizen vrij en ik had me er al bij neerlegd dat het een huis in de stad zou worden. Het werk had iemand gevonden om te helpen met huizen zoeken (geen makelaars of funda hier) en toen ze een stuk of vijf gevonden had samen met mijn andere nieuwe collega’s een rondje huizen kijken gedaan. Op de plantage (heel veel kolonialer kun je het niet hebben) waren een aantal huizen beschikbaar. Maar na 20 minuten hobbelen over een hele slechte weg had ik al  besloten dat ik daar echt niet wilden wonen. Ver van alles, donker (het is hier echt donker als er geen maan is) en elke keer als je de plantage op rijd moet je met je voeten door een bak water (om mond en klauw zeer te voorkomen). Eén huis deed me echter van gedachten veranderen, daar zit ik nu op de veranda dit te tikken terwijl ik het ruisen en kabelen van de zee hoor en zie (ondertussen is het donker en heb ik net de volle maan uit zee op zien komen). Het is een “belachelijk huis” en ik heb er lang aan moeten wennen voor ik me thuis voelde, dat begint nu te komen maar ik weet nog niet of ik blijf. Heb toch het gevoel dat ik wat boven mijn stand woon en huis is eigenlijk te groot voor mij alleen. Ik kan bij een collega terecht, die woont bij het strand en maar vijf minuten van de stad (nog wel op de plantage, de plantage is iets van 100km2) en heeft een bovenverdieping die hij niet gebruikt. Ik heb een contract van drie maanden wat betekend dat ik begin januari zou kunnen verhuizen.

 

Het huis komt met twee honden, hoef ik niet voor te zorgen, dat word gedaan. Ideale manier van honden hebben. Ze gaan met me mee als ik ga hard lopen en ze zijn blij als ik thuis kom. Dat laatste is niet omdat ze blij zijn dat ik thuis ben maar omdat ze dan het huis in kunnen. Zij vinden dat het niet mijn huis is maar dat het hun huis is. Voornamelijk zoeken ze verkoeling en dat doen ze op de meest rare plekken (ik houd van de warmte, maar het is hier soms even te warm, ‘s nachts koeld het niet af).

Mocht ik verhuizen dan zou dan na mijn vakantie in Nederland zijn. Waar ik altijd rond kerst liever de warmte opzocht is het nu andersom. In juli ben ik een week in Nederland geweest en dat was toch wat te kort. Bijna een jaar weg nu en dan lijkt Nederland toch wel lekker, als al het me niet verbazen dat als ik op Schiphol sta zonder winterjas ook wel weer spijt heb :-). Van 18 december tot 3 januari ben ik in Nederland, heb er zin in.