Best vervelend die moslims, aardige mensen maar ze hebben het probleem dat ze niet weten wanneer hun feestdagen precies zijn. Vandaag is het dus zo’n onverwachte feestdag en dan is het hier in Oeganda gelijk een nationale feestdag en is alle overheid gesloten. De zon schijnt, heerlijk weer, warm, dus eigenlijk valt er niks te klagen. Het is alleen een beetje lastig dat het examenweek is. Vrijdag is de laatste schooldag van het semester en gaat iedereen naar huis om kerst te vieren. Het vervoer is al geregeld dus de examens moeten dan ook echt klaar zijn. Studenten zijn nu niet blij, het gros is christen en die vervelen zich vandaag rot wetende dat ze de komende avonden examens mogen gaan inhalen. Ik zou vandaag met Narras en Milton naar Kampala voor het education seminar deze week maar dat wordt nu ook pas morgen, daardoor heb ik nu wel tijd om een blog te schrijven.
Kan ook geen hele lange blog worden want straks uit eten met mijn klas, mijn examen is vandaag wel door gegaan (geen moslims in mijn klas en ik zou vanmiddag weg) en ze hebben het alle drie gehaald, wel met wat meer moeite dan ik verwachte maar ook hier is een voldoende voldoende. Is dan ook gelijk de laatste keer dat ik ze spreek want als ik terug kom uit Kampala dan zijn zij vertrokken en als zij terugkomen zit ik waarschijnlijk te schelden op kou, files en veel te veel regen. Vanavond dus alvast een heleboel handen schudden.
Deze week dus een conferentie in Kampala, veel mensen van ministeries van de verschillende oost Afrikaanse landen komen langs. Daar had ik geen rekening mee gehouden en mijn pak en stropdas hangen dan ook nog gewoon in mijn kast in Assen, en dat is net te ver om even op te halen. Hier dus een pak kopen, dat wilde ik eerst in Kampala laten maken want dat was goed en goedkoop, maar Richard vond dat zonde van het geld want in Kampala koste een pak wel 200.000 shilling en 80 euro voor een pak is veel te duur, in Kichwamba was ook een hele goede kleermaker en daar kost het maar de helft. Als je het winkeltje van de man ziet begin je daar wel een beetje aan te twijfelen maar toch daar afgelopen vrijdag een pak besteld en vanmorgen was deze klaar. Het ziet er toch wel heel netjes uit, een paar kleine slordigheids foutjes maar hij had ook erg snel gewerkt om het op tijd af te krijgen (ik zou vandaag weg) en dat zonder elektrische naaimachine. Ik vind het knap. Ik heb alleen nog een probleem met schoenen, de schoenen die ik mee heb kunnen niet onder pak, maar dat schijnt geen probleem te zijn want ik kan schoenen kopen in Kampala, toen ik ze uitgelegd heb dat maat 49 in Nederland best lastig te krijgen is en dat ik dat hier niet anders verwachte was het antwoord dat ze die dan gewoon ter plekke op maat gaan maken. Kan gedaan worden in een paar uur, ik vraag me af of het allemaal zo soepel loopt maar dat gaan we morgen zien, en zo niet doek ik gewoon mijn slippers aan.
Vorige week nog naar Bushenyi geweest om Esther nog met een paar dingen te helpen,dat was eigenlijk te kort om wat te doen maar heb wel een paar echte wilde bavianen kunnen trakteren op overheerlijke banaan. De vrijdag daarvoor was de voetbal wedstrijd tussen staf (mannen) en de vrouwelijk studenten. Wes en ik deden mee en dat was best leuk. Erg lang geleden dat ik gevoetbald had en ik was al bijna vergeten dat ik geen talent had maar daar ben ik nu weer goed aan herinnerd. Om het eerlijk te houden was bedacht dat de mannen met de handen vast gebonden op de rug moesten voetballen, maar dat was eigenlijk te gevaarlijk dus moesten wij maar gewoon de handen op de rug houden. Dat was weer belachelijk dus zouden we maar gewoon gaan voetballen. Twee keer 25 minuten was de planning maar nadat het wel heel erg lang duurde voor de eerste helft was afgelopen bleek het twee keer 45 minuten te duren, vervelend want ik was al moe. De meiden hadden zoiets van we gaan de officiële tijd voetballen of we doen het niet. Dat was een goede tactiek want al die studenten hier zijn erg fit. Ze lopen en sporten erg veel terwijl de leraren over het algemeen niet zo heel veel doen en na de eerste helft ook allemaal al wat moeizaam ging. Een regel om het eerlijk te houden was dat de mannen de bal maar twee keer mochten raken en dan moesten afspelen, de scheids wist dat en hij was ook ongeveer de enige die dat wist. We werden dus nogal vaak afgefloten voordat we doorhadden hoe het werkte. Er waren in ons team maar twee mensen die heel fanatiek wilden winnen en absoluut geen tegengoal wilden. Jerome, onze spits en Milton, onze keeper. Helaas voor de vrouwen is Milton een hele goede keeper, hoe hard onze achterhoede ook zijn best deed om die meiden te laten scoren, Milton vond dat niet nodig. Betekende wel dat de enige goal die de dames scoorden ook een hele echte was. Uitslag was 4-1 in ons voordeel dus reden voor een feestje. Alleen was iedereen zo moe dat het daar niet meer van kwam.
Wes, Ferdy en ik hebben het die avond trouwens wel laat gemaakt. Wes en Ferdy hadden erg veel films meegenomen uit Nederland en we hadden voor gesteld of het misschien leuk zou zijn om met de beamer een filmavond te organiseren. Annet zou de student die daar over gaat vragen omdat met ons te overleggen maar in plaats daarvan had hij het alvast georganiseerd. Met wat testen kwamen we er achter dat alles goed werkte dus het kon ook doorgaan. Het zou om acht uur beginnen maar het voetbal was pas na zevenen afgelopen, acht uur zouden wij dus niet redden, maar dat is geen probleem want iedereen is hier toch altijd te laat. Maar dus niet als het om films gaat, daar zijn ze hier dol op en dan zijn ze op tijd. Drie films gezien en het was erg laat geworden maar erg leuk. Geleerd dat ze hier twee soorten film helemaal geweldig vinden, de Nigeriaanse film en de harde actie films. Iets anders is het toch niet helemaal.
Maar over sport gesproken, toen ik hier kwam viel het me op dat ze hier helemaal sport gek zijn. Op het veld hiernaast zijn ze elke dag aan het voetballen, tennissen, volleyballen, basketballen en netballen (soort korfbal). Over het algemeen op blote voeten en in normale sport kleren. Een voetbal was er niet, baskets hingen scheef en het volleybal was erg versleten. Toen ik daar in een blog overschreef kreeg ik een reactie van Frits dat hij nog wel een paar ballen had liggen en die wel wilde opsturen. Okay, maar opsturen is duurder dan hier nieuw kopen, dat wist ik want ik had net die dag de hele begroting van de sport minister gekregen want ik was aangewezen als staff member die over sport zou gaan. Deze lijst naar Frits gestuurd en zijn reactie was dat daar namens IMN wel wat mee gedaan kon worden. Dat zou wel heel erg gaaf zijn en erg welkome hulp hier. Op de gok dat dit ook allemaal zou gebeuren had ik alvast wat ballen aangeschaft, mocht het niet doorgaan dan was dat geen heel groot probleem en nu konden tenminste een voetbal gebruiken om te voetballen in plaats van een afgedankte volleyball.
Toen bleek dat het ook allemaal echt ging gebeuren onder de naam “ballen voor ballen” en het sport toernooi in Bushenyi zou gaan beginnen durfde ik het wel aan nog een keer wat geld voor te schieten zodat er gevoetbald en gevolleybald kon worden met goed materiaal en iedereen het zelfde kleur shirt aan had. Afgelopen week bleek dat al mijn oud collega’s bij IMN in totaal 1280 euro opgehaald hebben, dat is meer dan drie miljoen shilling en dat is meer dan een gemiddeld jaarsalaris hier. Daar kun je heel veel voor doen en er is ook heel veel voor gedaan. Een aantal ballen, Een set basketbal uniformen (broek en shirt)twee volledige sets voetbal uniformen (ook voor volleybal), een set netball uniformen, een volleybal net, 45 paar sokken, 15 paar voetbal schoenen, 10 paar basketbal schoenen, keepers handschoenen, 28 paar sportschoenen. Alles nog van een merk ook en er is nog wat geld over voor een prijs aan het eind van het jaar. Iedereen is YMN erg dankbaar (ik heb ze laten zien en regelmatig gezegd dat het IMN is met een I maar dat is toch wat lastig). Ik heb hier een aantal hand geschreven bedank brieven die allemaal nog naar IMN komen, zaterdag foto’s gemaakt en het was duidelijk te zien dat iedereen ook echt blijwas. Ook wil Frits, Arthur, Anne en alle andere voormalig collega’s bij IMN heel erg bedanken voor wat ze hier hebben kunnen laten gebeuren.
Voetbal, basketbal en netbal samen op de foto, geen idee waar de volleyballers waren..
Geweldig!